Het Noorse Sahg mag voor een reeds zeer goed gevulde zaal openen en doet dat vooral muzikaal goed, geholpen door het goede geluid. Hollow Mountain is een fijne opener en Sanctimony - van de twee maanden geleden uitgebrachte vijfde full-length Memento Mori - is de uitschieter op de setlist. Er is dan ook in toenemende mate bijval vanuit de zaal. Dit nummer is net als Hollow Mountain (met gave harmonieuze gitaarpartijen) wat trager en juist dan is Sahg op zijn sterkst. Als het tempo omhoog gaat, zoals in Firechild, komt de zang van Olav Iversen minder overtuigend over dan op de studioreleases.

Het is jammer dat het niveau van het ijzersterk uitgevoerde Sanctimony niet meer geëvenaard wordt, maar met de heavy riffs van Olav en Ole Walaunet in Pyromancer en Blood Of Oceans (met voor het eerst de extreme vocalen van bassist Tony Vetaas) valt er voldoende te genieten. Drummer Mads Lilletvedt verdient een compliment en staat even in de spotlights als Pyromancer aangekondigd wordt met: "We're going to turn up the tempo a little bit", waarop Mads direct blastbeats inzet en Iversen reageert met: "Not that much." De overige teksten tussen de nummers door zijn minder sterk. Al met al is Sahg een aangename opener.

Een mooie setlist, zo oordelen de fans die vooraf hebben gespiekt op de vorige setlists of misschien wel aanwezig zijn geweest bij een van de eerdere optredens van de Europese tour. Opeth speelt vanavond van elk album vanaf My Arms, Your Hearse (1998) een nummer, met uitzondering van Heritage (2011). Ghost Reveries (2005) en Sorceress (2016) zijn beide met twee tracks vertegenwoordigd. Het optreden begint na de bekende intro Through Pain To Heaven van Popul Vuh, waarbij de bandleden onder applaus het podium betreden, met een uitstekende uitvoering van het titelnummer van de meest recente plaat. Het geluid staat al snel goed afgesteld en mede daardoor komen de heavy riffs, de zang en het keyboardspel goed door. Het publiek deint mee op de maat.

Vervolgens komen er een paar oude tracks aan bod, want zo zegt Mikael Åkerfeldt: "We want to be kind to the whole fanbase." Hij merkt op dat het publiek zeer divers is. Er komt al snel wat reactie uit de voorste regionen. Iemand die roept dat hij twintig is, krijgt terug: "You're not 20, you are 200." Zijn grunts zijn niet meer wat ze geweest zijn, maar desondanks weten Ghost Of Perdition en Demon Of The Fall veel bijval te genereren. De presentatie is relatief statisch zoals altijd, maar Fredrik moedigt de toeschouwers wel aan om mee te klappen. Zijn zeer vaardige soleerwerk komt vandaag uitstekend uit de verf.

Mikael vermaakt vanavond als altijd de bezoekers met zijn opmerkingen tussen de tracks door. Zo noemt hij de mensen op het balkon "special cases", vertelt hij een "shit story" over Magnum-frontman Bob Catley "who shat himself in his leather pants on stage" en vertelt hij dat hij welgeteld één plaat heeft gekocht in Tilburg. Dat is Look At Yourself van Uriah Heep, waarvan hij er al vijftien heeft. Hij vertelt over zijn ontmoeting met Tom G. Warrior en diens ontmoeting met H.R. Gieger. De grafische artiest had een speciale deur in zijn huis die precies naar zijn lichaam was gevormd en toen hij te dik werd om spullen uit de kamer erachter op te halen, moest Tom dat voor hem doen. Het schijnt een waar gebeurd verhaal te zijn. Op de vraag: "How is it sounding?", klinkt een goedkeurend gejuich, al moet gezegd worden dat het in de extreme secties soms iets modderig klinkt (met name vanwege het doffe basdrumgeluid). Verder is juist een compliment aan de geluidsman op zijn plaats. Het geheel is definieerbaar en vooral de rustige passages komen ijzersterk tot hun recht, zoals blijkt uit een prima uitvoering van Face Of Melinda en In My Time Of Need (met fraai arrangement van toetsenist Joakim Svalberg, die trouwens ook goed bij stem is).

Het podium is ruim opgezet. Aan de achterkant vormt zich een decor met raampjes, waardoor je verschillende beelden kunt zien. De lichtshow verdient vooral een compliment tijdens Cusp Of Eternity. Er is gaandeweg de show iets meer beweging. Fredrik Åkesson komt van zijn plaats af en ook Mikael loopt wat vaker achter zijn microfoon weg. De heren staan te headbangen op een overigens uitstekende uitvoering van Drapery Falls. Martin Mendez blijft op zijn plek staan. Mikael verdeelt het publiek in drie delen (voor, achter, balkon) dat de naam van de bassist mag scanderen. Hij krijgt veel bijval, maar Åkerfeldt kan niet beslissen wie gewonnen heeft bij dit clichématige spel: "It's a tie."

Heir Apparent en The Grand Conjuration vormen een goede afsluiting van de reguliere setlist. Het is evenwel jammer dat er niet nog een of twee nummers van Sorceress langskomen. Waarom geen Will O The Wisp bijvoorbeeld, die eerder in de tour wel aan bod kwam. The Wilde Flowers wordt wel met applaus ontvangen, maar toch niet zo sterk als de andere tracks. Een gemiste kans op een verder gave setlist die met de toegift Deliverance tot een einde komt. Mikael stelt voorafgaand op leuke wijze de bandleden voor en vertelt wat over de elektronische piano, de moog en de mellotron van Joakim en test de geluiden van het drumstel van Martin Axenrot. Hoe vaak je Deliverance ook luistert, het blijft een meesterwerk. Opeth sluit daarmee een zeer overtuigend optreden in stijl af. Het was weer genieten.

Setlist Opeth
1. Through Pain To Heaven (Popul Vuh-cover)
2. Sorceress
3. Ghost Of Perdition
4. Demon Of The Fall
5. The Wilde Flowers
6. Face Of Melinda
7. In My Time Of Need
8. Cusp Of Eternity
9. The Drapery Falls
10. Heir Apparent
11. The Grand Conjuration

Toegift:
12. Deliverance

Setlist Sahg:
1. Hollow Mountain
2. Firechild
3. Sanctimony
4. Black Unicorn
5. Pyromancer
6. Blood Of Oceans

Met dank aan Jostijn Ligtvoet voor de foto's.