Vier jaar geleden neemt Tuomas Saukkonen een belangrijke beslissing. Hij stopt met al zijn projecten en bands (Before The Dawn, The Final Harvest, Black Sun Aeon, RoutaSielu en Dawn Of Solace) om zich te kunnen richten op zijn soloproject Wolfheart. De Finse multi-instrumentalist krijgt op het debuutalbum Winterborn (2013) slechts hulp van leadgitarist Mika Lammassaari (Eternal Tears Of Sorrow en Mors Subita).

Tuomas wil vervolgens de muziek graag live ten gehore brengen en vindt sessiemuzikanten. De samenwerking verloopt zo goed dat hij in juni 2014 het project omzet in een band. Naast Mika treedt een ritmesectie toe in de personen van drummer Joonas Kappinen (onder andere Disease Of The Nation, ex-Before The Dawn) en bassist Lauri Silvonen (Bloodred Hourglass, Casket, Death Confronting).

Tuomas blijft de leidende kracht van het kwartet dat in 2015 tekent bij Spinefarm Records. Dat label brengt Shadow World uit. Met de support van Spinefarm gaat het vervolgens hard vooruit met Wolfheart. Die opgaande lijn zal ongetwijfeld doorgetrokken worden. Tyhjyys, Fins voor iets dat in de buurt komt van “isolatie” of “leegte” (maar dan een ruimere, duisterdere en grimmigere betekenis daarvan), is namelijk een fantastisch album. Op en top Fins trouwens. Mocht je onbekend zijn met het materiaal van de Noord-Europeanen, stel je dan een mix voor van Insomnium, Swallow The Sun, Amon Amarth en in mindere mate Katatonia, In Flames, Anathema en Amorphis.

Al na één luisterbeurt blijven veel melodieën en riffs hangen. Die vormen dan ook het uitgangspunt voor de songwriting. Het knappe is echter dat de plaat ook nog eens veel sfeer ademt. Dat komt deels door de gelaagdheid en voorts door de onderliggende keyboardpartijen van Olli Svolainen (Shaded Empire), die de muziek een epische touch meegeven en je doen verplaatsen naar het Finse winterlandschap. De productie laat vooral ruimte voor de schoonheid van de muziek. Alle details zijn goed te volgen. Als kritiekpunt zou je de iets te harde double bass in de kalme passages kunnen noemen, hetgeen vooral opvalt aan het einde van Call Of The Winter.

Tyhjyys (uit te spreken als Tujuus) is het meest veelzijdige album in de discografie. Het tempo varieert van blasts tot de kenmerkende trage ritmiek van doom. Daarnaast komen er verschillende stijlen aan bod. Zo is er black in World On Fire, doom in het titelnummer. Elders is er veelal melancholische melodeath. Ook het karakter varieert. Neem bijvoorbeeld het rustige getokkel in The Flood en daarna het wilde, maar beslist niet ongecontroleerde The Rift. Wolfheart slaagt er met deze derde full-length in een plaat met veelzijdige melancholische songs met memorabele ideeën voort te brengen. Episch en groots zonder dat de orkestraties overheersen. Na meerdere luisterbeurten ontdek je details, zoals het vikingkoor (bestaande uit de vader, oom en peetoom van Saukkonen) in Shores Of The Lake Simpele (een meer in de stad waar Tuomas opgroeide) en de mooie solo in The Flood. Zowel op korte als lange termijn een prachtige collectie songs waarmee Wolfheart veel nieuwe fans zal verwelkomen. Welcome to the pack.

Tracklist:
1. Shores Of The Lake Simpele
2. Boneyard
3. World On Fire
4. The Flood
5. The Rift
6. Call Of The Winter
7. Dead White
8. Tyhjyys