Toch zijn er elementen die elke keer weer terugkomen. Je kunt er blind op vertrouwen dat Bobby Blitz giert als een speenvarken en dat de baspartijen van D.D. Verni prominent in de mix staan. Vertrouwd is eveneens de ongelofelijke strakheid, met dank aan de uitstekende gitaristen die Overkill elke keer weet binnen te hengelen. Toch staat of valt een plaat met de songs. Sinds het ijzersterke Ironbound uit 2010 zijn de Amerikanen geweldig bezig. The Electric Age is immers bijna net zo goed. White Devil Armory is misschien iets minder memorabel dan die twee krachtpatsers. Wellicht dat ik die plaat destijds hoger becijferde dan ik nu zou doen, maar dat maakt het nog geen zwakke plaat.
Vooropgesteld, met deze nieuwe plaat vindt Overkill beslist The Grinding Wheel niet uit. Wel blijkt de plaat na veelvuldig draaien beter dan de bij vlagen wat eendimensionale voorganger. De songs lopen wat beter, bevatten meer instrumentale hoogstandjes en er is over de gehele linie meer afwisseling. The Grinding Wheel is al met al ook een vrij toegankelijke plaat, ondanks de lengte van sommige tracks. Die lengte heb ik overigens niet als probleem ervaren. Nummers als The Long Road en het titelnummer doen zelfs ietwat episch aan door de wat langere speelduur.
Overkill spookt namelijk van alles uit binnen die speelduur. Zo strooien Derek Tailer en Dave Linsk elke song met uitstekend uitgewerkte riffs en solo's. Overkill legt het in technisch opzicht misschien af tegen veel bands uit de Bay Area, maar leert die concullega's vervolgens wel een lesje in effectiviteit. Niet dat dit een stel beginnelingen is natuurlijk. De mannen weten hun weg op de fretboards en drums. En Blitz? Die laat weinig nieuws horen, maar bewijst wel dat hij een betere zanger is dan menig andere thrashvocalist. Meer dan ooit put hij inspiratie uit melodie, al hoeven liefhebbers van zijn bekende 'snarl' niet te vrezen voor enorme veranderingen.
Met The Grinding Wheel neemt Overkill alvast een grote stap richting de thrashtroon van 2017. Het jaar is nog lang, maar de kwaliteit is dubbeldik aanwezig om de koppositie vast te houden. Komt bij dat de meeste bekende thrashbands vorig jaar al een plaat op de mensheid hebben losgelaten. Ik hoop van harte dat Overkill weer flink wat succes boekt. Dat hebben deze uiterst sympathieke en energieke ouwe rotten beslist verdiend.
Tracklist:
1. Mean, Green, Killing Machine
2. Goddamn Trouble
3. Our Finest Hour
4. Shine On
5. The Long Road
6. Let's All Go To Hades
7. Come Heavy
8. Red White And Blue
9. The Wheel
10. The Grinding Wheel
