Nu we aan het begin van 2017 staan, is het een mooi moment om terug te blikken op het afgelopen jaar. Er zijn veel bekende en minder bekende albums besproken op deze site, maar desondanks wil er wel eens een bekendere release tussendoor schieten. Dat geldt bijvoorbeeld voor Armageddon, het in augustus vorig jaar verschenen vijfde album van de Duitse folkmetalband Equilibrium. Na twee fantastische albums (het debuut Turis Fratyr uit 2005 en de opvolger Sagas uit 2008) maakte dit gezelschap snel naam en faam. Na de nodige bezettingswisselingen bleef toetsenist René Berthiaume enkele jaren geleden over als enige oorspronkelijke bandlid. Dat hij het ook zelf af kan, bleek wel uit het prima Erdentempel (2014).
Inmiddels zijn gitarist Dom Cray (Nothgard) en bassist Marcus Riewaldt (ex-Suidakra) aan de line-up toegevoegd. Toch is ook Armageddon feitelijk zo goed als een eenmansproduct, want Berthiaume is in zijn eentje verantwoordelijk voor de teksten, de orkestratie, de productie, de eindmix en het gitaarspel. De mastering is wel uit handen gegeven. De Israëliër Maor Appelbaum heeft Armageddon een krachtige, maar niet overvolle sound meegegeven. Hij heeft dan ook al veel ervaring met uiteenlopende bands (variërend van Antimatter tot Dååth), hoewel ik zijn naam gek genoeg vooral ken van ambient/noise-samenwerkingen (!) met Maurizio Bianchi.
De hoes en albumtitel van Armageddon doen al vermoeden dat dit album wat duisterder is dan zijn bij vlagen frisse en frivole voorganger en die vermoedens blijken terecht. Conceptueel gezien handelt het album over de negatieve impact van de mens op de aarde en de dreigende ondergang die daaruit voortvloeit. Met name in het eerste deel van Armageddon klinkt Equilibrium serieuzer dan ooit. Dat begint al met de gewichtige, maar eerlijke gesproken tekst in de intro, waarin opgeroepen wordt om afstand te nemen van haat en wantrouwen. Ook de eerste ‘echte’ nummers (Erwachen en Katharsis) zijn statiger en minder bombastisch dan je zou verwachten van deze band. Het zijn goed in elkaar zittende, volwassen nummers, waarin de folk-invloeden een ondersteunende rol hebben.
Nu is Equilibrium natuurlijk nooit alleen maar een simpele ‘partyband’ geweest. De Duitsers hebben zich ondanks enkele vrolijke nummers meestal ver gehouden van de simpele ‘bier-en-tieten-folk’ die in dit genre ook wel te vinden is. Hoewel nummers als Zum Horizont en Rise Again wat frivoler van aard zijn, vervalt het nergens in een goedkope gimmick. Uitzondering op de regel is het melige Born To Be Epic, dat misschien wel als eerste folk-dubsteptrack ooit de geschiedenisboeken in kan. Het eindresultaat is echter verrassend leuk. Datzelfde geldt ook voor de geinige Nintendo-deuntjes die in de mix van het nummer Helden begraven liggen.
Zo is Armageddon enerzijds een vertrouwd klinkend Equilibrium-album, maar horen we wel wat accentverschillen. De orkestratie is weelderig, maar tegelijkertijd dienstbaar. De donkerdere toonzetting zorgt ervoor dat Equilibrium niet te vrijblijvend klinkt. In het afsluitende Eternal Destination horen we een bijdrage van Charly Dahn, de jonge dochter van zanger Robert Dahn. Het is belangrijk om ook oog te hebben voor de toekomstige generaties, lijkt de band ermee te willen zeggen. Daarmee is de thematische cirkel van het album rond. Een mooi gebaar waarmee Equilibrium een volwassen klinkend album op goede wijze eindigt.
Tracklist:
1. Sehnsucht
2. Erwachen
3. Katharsis
4. Heimat
5. Born To Be Epic
6. Zum Horizont
7. Rise Again
8. Prey
9. Helden
10. Koyaaniskatsi
11. Eternal Destination
