Fans van Gorguts en Neurosis kennen de band al langer. Shrines Of Paralysis is reeds de vijfde full-length van het trio. Sinds Vermis (2013) is er weinig veranderd. De line-up is onveranderd gebleven, de mannen zitten nog altijd bij Relapse Records en de nieuwe plaat is een logisch vervolg op de vorige. Leuk detail is dat een woord in de titel van het laatste nummer van Vermis (rescission) en in de eerste titel van Shrines Of Paralysis (abrogation) beide "ontbinding" betekenen. Toeval?

De mix van technische death metal, sludge en doom kost ook nu weer meerdere luisterbeurten om deze te doorgronden. Een kakofonie van blasts, ritmetwists en dissonante riffs komt op je af vanaf de eerste seconde van Abrogation. De dichtgeplamuurde wall of sound beukt je murw. De doorbijters worden echter beloond met een georganiseerde chaos die je te verwerken krijgt. Yield To Naught dendert nog wel over je heen, maar bevat ook enkele rustmomenten zodat je even naar lucht kunt happen.

Opvallend is dat de productie niet optimaal is. Zo is het doffe geluid van de snare een discussiepunt en staat deze niet sterk in de mix. Het geluid van de bas juist wel en dat maakt deze plaat nog zwaarder en donkerder dan zijn voorganger. Desondanks is er veel ruimte voor het gitaargeluid om door de dichte sound heen te breken. Paul Kelland heeft het nooit van variatie in zijn zang moeten hebben, maar op deze vijfde full-length laat hij toch horen meer in zijn mars te hebben dan alleen bruut bulderen. Luister maar eens naar de gutterals in het dreigende intermezzo Bow To Spite (met waardevolle toevoeging van sfeerbevorderende keyboardpartijen) of de screams in Shrines Of Paralysis.

Net als in There Are No Saviours verdient het jazzy drumwerk in het goed opgebouwde Chasm Of Fire een compliment. Met name de variaties tijdens de rustige passages vallen op. Jamie Saint Merat laat horen een veelzijdig drummer te zijn die voor interessante momenten zorgt. Dat doet ook Michael Hoggard, ook al moet je deze release wel vaker beluisteren dan de vorige wil je riffs tegenkomen die blijven hangen, maar de climaxen van de titeltrack, Chasm Of Fire en Extinguished Light zijn beslist vermeldenswaardig. End The Hope is een ijzersterke afsluiter.

Shrines Of Paralysis is vooral een knappe en sfeervolle plaat die het beste in zijn geheel beluisterd kan worden. Een die na iedere luisterbeurt beter wordt en zijn geheimen prijsgeeft. Voor de fans is het een verplichte aanschaf. Voor een nieuwkomer blijft het een kwestie van doorzetten om de complexe en massieve muziek te doorgronden. De aanhouder wint, want ook met dit nieuwste werk laten de Nieuw-Zeelanders een sterke indruk achter.

Tracklist:
1. Abrogation
2. Yield To Naught
3. There Are No Saviours
4. Shrines Of Paralysis
5. Bow To Spite
6. Chasm Of Fire
7. Extinguished Light
8. End The Hope