Het uiteenvallen van uitstekende bands als Agalloch en Wodensthrone zal veel liefhebbers van epische, atmosferische black metal niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Beide groepen blonken immers uit in het creėren van prachtige, zeer sfeervolle muziek, waarin zowel de melancholie als de kracht van black metal gecombineerd en aangevuld werd met subtiele folk-invloeden. Gelukkig zijn er aardig wat kandidaten die de ontstane leemte lijken op te vullen. Het uit Denver afkomstige Wayfarer bijvoorbeeld. Dit viertal leverde eind 2014 zijn debuut Children Of The Iron Age af, dat nog in eigen beheer verscheen. Opvolger Old Souls ligt vanaf afgelopen zomer via Prosthetic Records in de schappen.
Qua stijl roept Wayfarer zeker herinneringen op aan bovengenoemde bands. De muziek is episch van karakter, maar kent ook de nodige ingetogen rustmomenten. Sfeer is het sleutelwoord. Door het bij vlagen wat tribal-achtige drumwerk, de dikke productie en de occasionele 'sludgy' riff dienen ook namen als Cobalt en Bosse-De-Nage zich nadrukkelijk als referentiekaders aan. Er waart dus ook een duidelijke 'post-vibe' door de muziek. Die afwisseling zorgt ervoor dat Old Souls ondanks de lange composities boeiend blijft. De interessante opener Ever Climbing en het epische Old Souls' New Dawn zijn er goede voorbeelden van.
De momenten waarop Wayfarer zijn ruwe composities aanvult met ingetogen akoestisch gitaarwerk zijn het sterkst. Op die momenten komt de dynamiek het best tot zijn recht. Het relatief korte Catcher komt daardoor misschien nog wel het best uit de verf. Ook tijdens de uitgesponnen instrumentale passages, waarin stuwend drumwerk en ronkende baspartijen voor een rauwe rand zorgen, weet Old Souls te beklijven. De wat monotone vocalen, die meer richting grunts dan screams neigen, doen af en toe ietwat afbreuk aan de sfeer, maar echt storend wordt het nergens.
Het afsluitende All Lost In Aimless Chaos maakt zowel de kwaliteiten als de lacunes van Wayfarer zichtbaar. Het ruim tien minuten durende epos is ambitieus qua opzet en uitvoering. De verwrongen riffs geven het nummer een bijna Blut Aus Nord-achtige mystiek mee. De tempowisselingen zorgen voor diepgang, terwijl de akoestische, bijna plechtige intermezzo's aangename rustpunten vormen. Toch is de compositie ook nog wat zoekende en slaagt de band er nog niet helemaal in om eenzelfde, bijna transcendentale sfeer te creėren als Agalloch in zijn hoogtijdagen kon.
In vergelijking met de Amerikaanse grootmeesters is het dan ook de absolute muzikale finesse die nog ontbreekt bij Wayfarer. In dat opzicht zijn soortgelijke groepen als Oak Pantheon en Amiensus een paar stappen verder. Nu is dat natuurlijk helemaal niets om je voor te schamen. Voor de liefhebbers van uitgestrekte, bij vlagen zelfs ietwat grimmige, maar nergens primitieve, black metal valt er namelijk nog steeds meer dan genoeg te genieten.
Tracklist:
1. Ever Climbing
2. Frontiers
3. Old Souls' New Dawn
4. Catcher
5. Deathless Tundra
6. The Dust Lakes
7. All Lost In Aimless Chaos
