Ook The Serenity Of Suffering werd gepromoot met dergelijke terminologie. Het wezenlijke verschil is dat dit twaalfde studioalbum van Korn daadwerkelijk een terugkeer is naar de beroemde sound uit de jaren negentig. Het was nodig ook. Sinds het ijzingwekkend goede Untouchables uit 2002 zijn echt goede releases van de band uit Bakersfield schaars geweest. Vaak werd er op de handrem gespeeld en het experimentele dubstepalbum The Path Of Totality viel ook niet bij iedereen in goede aarde. De terugkeer van gitarist Brian ‘Head’ Welch op The Paradigm Shift was echter al een stap in de goede richting en nu krijgt de tijdmachine indrukwekkend gestalte.
Het album begint grandioos met Insane en Rotting In Vain. De muziek van Korn moet altijd een beetje ongemakkelijk en angstaanjagend aanvoelen en de openingstrack is wat dat aspect betreft een schot in de roos. Rotting In Vain is een mastodont van een nummer, met loodzware riffs en - heel oldschool - een bridge met een scattende Jonathan Davis. Hoewel Black Is The Soul iets minder sterk uit de verf komt, is de toon direct gezet.
Korn is altijd een band geweest met een heel eigen geluid. Mede hierdoor heeft de band nooit heel erg te lijden gehad onder de teloorgang van de nu-metal. Hierdoor voelt The Serenity Of Suffering niet aan als een verplicht nummertje, dat louter bedoeld is om zichtbaar te blijven voor de fanbase. Boeiende tracks als The Hating, A Different World (met Corey Taylor als gast) en Please Come For Me zijn hier het bewijs van. Stuk voor stuk zijn het nummers die fris aanvoelen, maar wel alle vertrouwde elementen van het Korn-repertoire bevatten.
Hoewel de eerste helft van dit album sterker is dan het vervolg, is het niet zo dat de band zijn kruit al heeft verschoten na de eerste zes nummers. De nadruk ligt aan het einde iets minder op blinde agressie en waanzin en meer op het lijden en dat doet hiermee de albumtitel veel eer aan. Het is vooral Jonathan Davis die zijn bekende zwartgallige psyche tentoonstelt en zo weer uiterst sterk voor de dag komt.
The Serenity Of Suffering is Korn in optima forma. Op deze plaat laat Korn horen waarom het nog één van de weinige nu-metalbands is die nog relevant is en in staat is om nog steeds boeiend nieuw materiaal uit te brengen. En dat hoeft niet door het experiment aan te gaan, zoals vijf jaar geleden het geval was. Frisse nummers volgens oud recept is gewoonweg voldoende. Wie deze band opnieuw wilt ontdekken, doet er goed aan om de draad weer op te pakken met deze plaat.
Tracklist:
1. Insane
2. Rotting In Vain
3. Black Is The Soul
4. The Hating
5. A Different World
6. Take Me
7. Everything Falls Apart
8. Die Yet Another Night
9. When You’re Not There
10. Next In Line
11. Please Come For Me
