David en Mikael gaan samen met de even later toegetreden jeugdvriend Anders Nordin verder onder de naam Opeth (‘stad van de maan’), met als doel de meest duivelse band te worden, inclusief satanische teksten. Tijdens de eerste optredens staan delen van Advent en Forest Of October op de setlist. Laatstgenoemde is voorheen bekend onder de namen Mystique Of The Baphomet en later Mark Of The Damned. In die periode is het een komen en gaan van bassisten en gitaristen. Peter Lindgren blijkt evenwel een vaste kracht en blijft tot 2007. Isberg verlaat Opeth in 1992 en richt zich op Liers In Wait. Het overgebleven trio, met Mikael als vocalist en gitarist, schrijft songs (waaronder Black Rose Immortal) en brengt een rehearsaltape uit. Delen van Eternal Soul Torture komen in In Mist She Was Standing en Advent terug. De tape komt via Samoth (Emperor) onder de aandacht van Lee Barrett van Candlelight Records en na het beluisteren van The Apostle In Triumph is een aanbod voor een contract al snel een feit. Een demo is niet nodig. De heren mogen direct aan een album gaan werken.
Bassist Johan de Farfalla wordt ingehuurd voor de opnamen van het debuut Orchid. Hij is niet geïnteresseerd in death metal als funk-/glamrockliefhebber, maar stemt toe omdat de muziek heel anders klinkt dan de standaard metal van die tijd. De anderen hebben hem er graag bij, want hij is een goede bassist. De baslijnen zijn derhalve goed te horen op het album, die in twaalf dagen is opgenomen in Unisound, de studio van Dan Swanö.
Ondanks dat Orchid in de lijstjes van het beste Opeth-album vaak niet ver komt, zijn er terecht veel liefhebbers van deze plaat en opvolger Morningrise. Beide zijn fragmentarisch, maar bevatten geweldige ideeën. Neem nou het memorabele In Mist She Was Standing, dat over een nachtmerrie gaat en geïnspireerd is door de film Lady In Black. Let eens op het harmonieuze, memorabele gitaarspel en de sfeervolle, kalme passages. Hierin komen sommige van de beste melodieën van Opeth voorbij. Veertien minuten lang zit je aan de box gekluisterd en dat geldt wel voor meer songs (het uitzonderlijk mooie The Twilight Is My Robe) of delen ervan (Forest Of October en The Apostle In Triumph).
Alleen het repetitieve getokkel van meer dan drie minuten in Under The Weeping Moon duurt wel erg lang. Ook de aanwezigheid van het instrumentale piano-intermezzo Silhouette zorgt voor verdeling onder de fans. Het in een keer door drummer Anders Nordin ingespeelde nummer (voor een tweede take was geen tijd) past echter wel bij het karakter van de plaat, waarvan de cover is voorzien van een Nederlandse orchidee. Het op een Trameleuc gespeelde, akoestische Requiem past minder in het geheel. Op de cd is trouwens een deel ervan per ongeluk terecht gekomen bij The Apostle In Triumph. Wat verder opvalt, is dat de heldere zang van Michael nog heel onzeker klinkt, maar de screams juist overtuigen.
De wat dunne, metalen productie is door de critici terecht aangebracht als minpunt van deze release, maar de liefhebber stoort zich er niet aan en roemt juist het unieke, sfeervolle karakter van Orchid. Somber, zoet, duivels, nachtelijk, melancholisch, melodieus, prachtig! Een door folk, Scorpions en Iron Maiden beïnvloed debuut dat soms van de hak op de tak springt, de eerste luisterbeurten moeilijk te doorgronden is, maar uiteindelijk een aantal van de fraaiste momenten uit de discografie van de legendarische Zweedse formatie bevat. Voor een debuut een indrukwekkende prestatie.
Tracklist:
1. In Mist She Was Standing
2. Under The Weeping Moon
3. Silhouette
4. Forest Of October
5. The Twilight Is My Robe
6. Requiem
7. The Apostle In Triumph
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
