Wanneer je als band al ruim twintig jaar bestaat, is de kans groot dat je te maken krijgt met veranderingen in de line-up. De Japanse doomformatie Church Of Misery heeft sinds de oprichting in 1995 al veel personeelswijzigingen gekend. Na het positief ontvangen Thy Kingdom Scum viel de groep zelfs helemaal uit elkaar. Alleen bassist en man van het eerste uur Tatsu Mikami bleef over. Mikami vertrok vorig jaar naar de Verenigde Staten, om daar in Maryland een nieuwe versie van Church Of Misery op te starten. Met Dave Szulkin (Blood Farmers) en Eric Little (Eartride) werden respectievelijk een gitarist en een drummer gevonden. Met zanger Scott Carlson (Repulsion, ex-Cathedral) werd de nieuwe line-up compleet gemaakt.

Met deze kersverse bezetting komt Church Of Misery in 2016 met And Then There Were None… Mocht je bekend zijn met eerdere releases van deze groep, dan weet je eigenlijk al ongeveer wat je kunt verwachten. Toch waagt Mikami zich aan wat nieuwe dingen. In de eerste plaats is de al genoemde, rigoureuze line-up-wijziging natuurlijk een gedurfde zet. Nog opmerkelijker is dat de songteksten, die conform Church Of Misery-traditie over (serie)moordenaars gaan, nu van de pen van Carlson komen. Dit heeft Mikami uit handen gegeven. Dezelfde Carlson drukt met zijn raspende en grommende vocalen een behoorlijke stempel op de songs en zet op deze plaat een prima vocale prestatie neer.

And Then There Were None… telt zeven nummers, klokt in totaliteit net over de tweeënveertig minuten en laat qua overkoepelend geluid een Church Of Misery horen, zoals we die al kennen: sinistere doom, hevig geïnspireerd door Black Sabbath. Op een psychedelisch uitstapje na (Suicide Journey) is het voornamelijk doom en bluesrock wat de klok slaat. Het ronkende baswerk, de riffs en gitaarsolo’s in The Hell Benders en Murderfreak Blues zijn zeer smakelijk. Ook het swingende gitaarwerk in River Demon is prima aan te horen. De Black Sabbath-verering is zowel de kracht als de zwakte van de band. Church Of Misery speelt het op de nieuwe plaat iets te vaak op veilige (Sabbath-) toer. Daarnaast zit er te weinig variatie in het songmateriaal.

And Then There Were None… luistert prima weg, maar behoort helaas niet tot het beste werk van Church Of Misery. Deze release lijkt daarom meer iets voor de echte fans te zijn. Voor deze nieuwe versie van Church Of Misery is er nog ruimte voor doorontwikkeling. Het is daarom te hopen dat Mikami deze line-up bij elkaar weet te houden.