Hisingen Blues is de plaat waarmee Graveyard zich in 2011 op de kaart zette. Het zou een topjaar worden waarin ook nog fantastische platen werden uitgebracht door bands als The Devil’s Blood, Hell, Rival Sons, Sungrazer, 40 Watt Sun, Blood Ceremony, While Heaven Wept, Uncle Acid And The Deadbeats en nog vele andere. Het was echter Graveyard dat de toon zette. Velen denken nog altijd dat dit het debuut van de band was, maar zij vergeten dat de band jaren daarvoor nog een titelloze plaat uitgebracht had.
‘Dé zomerplaat van 2011’, schreef ik er ruim vier jaar geleden over, maar inmiddels is het de zomerplaat van de jaren ’10 voor me geworden. Talloze malen hebben mijn vrouw en ik het schijfje in de speler geduwd. Later heb ik zelfs nog het vinyl aangeschaft om beter van het fenomenale artwork te kunnen genieten. Het geroffel waarmee de plaat opent, staat garant voor het uitbundige speelplezier dat je te wachten staat. Er is voor ieder wat wils, want Ain’t Fit To Live Here laat je swingen, No Good, Mr. Holden klinkt heerlijk weemoedig en de titeltrack behoort nog altijd tot een van de beste psychedelische songs van de laatste jaren. Diversiteit is troef, maar iedere bluesrockliefhebber zal moeite hebben een favoriet te kiezen.
Het is een kwaliteit van de band dat ieder nummer anders is, maar stuk voor stuk hebben ze de potentie om de beste te zijn. Zelfs de bonustrack (die in de regel niet de moeite waard is), dingt mee naar de toppositie. Ik merk zelf dat ik de titeltrack vaak als eerste opzet, maar een tweede favoriet durf ik niet te noemen. Alle liedjes zijn uniek en vallen dus om verschillende redenen op. Een paar zaken hebben alle nummers gemeen, zoals het heerlijk smeuïge geluid en de warme gitaarpartijen en –solo’s. Joakim Nilsson is niet de beste zanger in het genre, maar zijn stem vult het geheel passend aan. Vier jaar na dato kan ik me niet voorstellen dat Hisingen Blues beter geweest zou zijn met een andere zanger.
Iets wat de band hardnekkig blijft achtervolgen, is het labeltje van occult rock. Als Graveyard iets niet is, dan is het dat wel. De muziek heeft niets duisters. Aangezien de teksten erg persoonlijk zijn, gaan ze soms ook over de donkere tijden van de muzikanten, maar er is niets obscuurs aan. Ik moet wel nageven dat de teksten van die songs de beste zijn. Graveyard is in elk geval nauwelijks beïnvloed door bands als Black Sabbath, Coven en Blue Öyster Cult. Hun inspiratie komt van Led Zeppelin, Creedence Clearwater Revival, Cream en bovenal het oude werk van Fleetwood Mac. Het mooie is dat Graveyard met deze plaat zich kan meten met het beste werk van de net genoemde legendes. Heb je de laatste jaren onder een steen geleefd, of luister je nog niet zo lang naar metal en hardrock, dan is een check op z’n minst verplicht.
Tracklist:
1. Ain’t Fit To Live Here
2. No Good, Mr. Holden
3. Hisingen Blues
4. Uncomfortably Numb
5. Buying Truth (Tack Och Förlåt)
6. Longing
7. Ungrateful Are The Dead
8. RSS
9. The Siren
10. Cooking Brew (bonus track)
