Pitfest
Enquête

Wat is jouw favoriete song van Hatebreed?

A Call For Blood
As Diehard As They Come
Defeatist
Destroy Everything
Doomsayer
Empty Promises
Everyone Bleeds Now
Honor Never Dies
I Will Be Heard
In Ashes They Shall Reap
Instinctive (Slaughterlust)
Last Breath
Live For This
Looking Down The Barrel Of Today
Perseverance
Proven
Serve Your Masters
Seven Enemies
Smash Your Enemies
Tear It Down
This Is Now
To The Threshold
Weight Of The False Self
When The Blade Drops
een andere Hatebreed-kraker

[ Uitslag | Enquêtes ]

    29 maart:
  • Braces, Serve en Torn From Oblivion
  • Phil Campbell and The Bastard Sons en Lucifer Star Machine
  • Syberia, Omega Sun, An Evening with Knives, Scorched Oak en Dunes
  • 30 maart:
  • Blackbriar en Solarcycles
  • Cult-Art Tattoofest
  • Dance With Dragons en Arluna
  • Dynamo Metalfest Band Battle
  • Hammok
  • Heilland festival
  • Interstellar Solar Fest II
  • Pierce The Veil, Dayseeker en Holding Absence
  • Red Rum en Mourning Wood
  • Seein Red, Ancestral Sin, Abusive Forms en Days of Desolation
  • Terneuzen On Fire V
  • Vengeance, Diggeth en Junkyard Dogs
  • Vloek Van Twenthe III
  • 31 maart:
  • Cult-Art Tattoofest
  • Festerfest
  • Ggu:ll, Onthou en Ter Ziele
  • 1 april:
  • Bleeding Gods, Tribal Spirits en Black Silence
  • Terror, Nasty en Dying Wish
  • 2 april:
  • Terror, Nasty, Redemption Denied en Force
  • 3 april:
  • Malphas, Bedrängnis en Satanic Violence
  • 4 april:
  • Malphas, Bedrängnis en Satanic Violence
  • Thy Catafalque en The Answer Lies In The Black Void
  • Vandenberg
    29 april:
  • Coroners, Gravery en Born Infected
Kalender
Vandaag jarig:
  • Attila Csihar (Mayhem) - 53
  • Chris Kalandras (Fear Of God) - 52
  • Christiaan Crouwers (Another Messiah) - 44
  • Erhan Karaca (Heretic Soul) - 37
  • Fabio Marin (Internal Suffering) - 46
  • Finn Zierler (Beyond Twilight) - 52
  • Jimmy Work† - 100
  • Patrick Johansson (Stormwind) - 48
  • Perry Farrell (Jane's Addiction) - 65
  • Vegard K. Thorsen (Theatre Of Tragedy) - 47
  • Vincent (Yorblind) - 36
Review

Mono - The Last Dawn
Jaar van release: 2014
Label: Temporary Residence
Mono - The Last Dawn
Mono mag gerust als een van de belangrijkste muzikale exportproducten van Japan gezien worden. De instrumentale post-rock van het viertal uit Tokyo behoort samen met Explosions In The Sky tot het beste dat het genre te bieden heeft. Zeker oudere albums als One Step More And You Die en You Are There kunnen op lyrische reacties rekenen, maar persoonlijk vind ik ook een plaat als Hymn To The Immortal Wind ronduit magisch. Er zijn weinig bands die de dynamiek tussen akoestische, melancholische passages en oorverdovende, in feedback verdrinkende climaxen zo goed in de vingers hebben als Mono.

Het in 2012 verschenen For My Parents mondde echter in een redelijke teleurstelling uit. Vooral de onbegrijpelijk muffige productie gooide roet in het eten. De Japanners hebben dan ook iets recht te zetten. Van een gebrek aan inspiratie lijkt in ieder geval geen sprake. Eind vorig jaar verscheen namelijk niet één, maar zelfs twee nieuwe albums van Mono. The Last Dawn en Rays Of Darkness dienen volgens het label gezien te worden als twee tegengestelde, maar elkaar ook aanvullende, zijdes van één verhaal. The Last Dawn wordt gepresenteerd als de ‘lichtere’ kant, terwijl Rays Of Darkness een donkerder en steviger album is geworden.

Een dergelijke hoeveelheid inspiratie verdient twee aparte reviews, vandaar dat deze recensie zich richt op The Last Dawn. Met een speelduur van iets meer dan drie kwartier is het album verrassend compact voor Mono-begrippen. Het komt de kwaliteit echter alleen maar ten goede, want de Japanners klinken als vanouds. De elf minuten klokkende opener The Land Between Tides / Glory is niets minder dan ouderwets adembenemend. De opbouw is prachtig: vanuit een zeer subtiel begin voegt de band steeds meer orkestratie toe, om vervolgens middels heerlijk ruizige gitaarpartijen en mokerslagen naar een knallend hoogtepunt toe te werken. Bij de laatste minuten van het nummer neemt stemmige melancholie het over.

Mono weet het niveau van die prachtige opener grotendeels vast te houden. De ondertoon is vaak melancholisch en dromerig, waardoor het niet moeilijk is om jezelf onder te dompelen in de muziek. Zo zijn nummers als Kanata en Elysian Castles voor Mono-begrippen relatief ingetogen, maar kunnen ze wel bogen op prachtige melodieën, die onder de huid kruipen. De viool- en cellopartijen (die niet ‘uit blik’ komen) voegen daar een mooie extra dimensie aan toe. Een groot voordeel ten opzichte van zijn voorganger is dat The Last Dawn wél een goede productie heeft, waardoor de prachtige melodieën goed te horen zijn en ook de luidere passages niet verzanden in een geluidsbrij.

Een klein puntje van kritiek is wel dat juist die luidere passages hier wel erg spaarzaam zijn. Door de stevige en lichte kant zo nadrukkelijk uit elkaar te halen, mist The Last Dawn wel iets van de dynamiek die het oudere werk zo overdonderend maakte. Nu kan ik me voorstellen dat dit album voor doorgewinterde Mono-liefhebbers bij vlagen iets té ingetogen is. Daar staat wel tegenover dat de band met The Last Dawn volledig de aandacht weet te vestigen op de prachtige melodieën, die in overvloed op dit album te vinden zijn.

Tracklist:
1. The Land Between Tides / Glory
2. Kanata
3. Cyclone
4. Elysian Castles
5. Where We Begin
6. The Last Dawn

Score: 82 / 100

Reviewer: Rik
Toegevoegd: 5 april 2015

Meer Mono:

Alle artikelen en foto's (afgezien van albumhoezen, door bands/labels/promoters aangeleverde fotos of anders aangegeven), zijn © 2001-2024 Metalfan.nl, en mogen niet zonder schriftelijke toestemming gekopieerd worden. De inhoud van reacties blijven van de reageerders zelf. Metalfan.nl is niet verantwoordelijk voor reacties van bezoekers. Alle datums van de Nieuwe Releases, Concertagenda, Kalender en in de artikelen zijn onder voorbehoud.