In zekere zin volgt Cold Body Radiation dus dezelfde lijn die recentelijk ook door grotere bands in het genre (Alcest, Lantlôs) is ingezet. Op Deer Twilight werkte die aanpak goed, waardoor ik in mijn recensie van dat album zelfs de hoop uitsprak dat de band de blackmetalinvloeden van het debuut nog verder zou minimaliseren. Welnu, dat pleidooi lijkt verhoord, maar gek genoeg is A Clear Path toch een stuk minder overtuigend dan zijn voorganger.
Dat ligt vooral aan het feit dat A Clear Path, in tegenstelling tot het vorige album, maar weinig sfeer weet te creëren. In feite kabbelt deze plaat maar wat voort, zonder noemenswaardige uitschieters of echte hoogtepunten. Daarnaast werkt de nogal bibberige cleane zang niet bepaald sfeerverhogend. Helaas komt die echter te vaak opduiken. Dan heeft het eveneens Nederlandse Hypomanie het beter begrepen door voor een volledig instrumentale aanpak te kiezen.
In principe leidt A Clear Path aan hetzelfde euvel als de laatste Alcest-plaat: het contrast tussen lieflijk en ruw, tussen etherische klanken en gruizige riffs, ontbreekt volledig. Slechts opener A Clear Path en afsluiter Never Stay bevatten überhaupt gitaardistortion, voor de rest heeft de muziek meer weg van een mengeling van hypnotiserende dreampop en shoegaze. De kwaliteit van de nummers is echter niet goed genoeg om daarmee weg te komen. De eindconclusie is dat A Clear Path helaas een nogal nietszeggend schijfje is geworden, met muziek die zo licht is dat die bijna in het niets oplost, nog voordat het album is afgelopen.
Tracklist:
1. A Clear Path
2. Mountain Mornings
3. Slowly Falling From The Sky
4. Quietly Retreating To Nowhere
5. This Last Year
6. Streams
7. Always Drowning
8. Never Stay
