Degenen die het al eerder uitgebrachte titelnummer hebben gehoord zullen het wel weten: Sister is sterk beïnvloed door elementen uit de duistere goth/death rock van begin jaren ’80. Men denke aan The Sisters Of Mercy, Christian Death, Siouxsie & The Banshees en Misfits gedurende de Static Age-lp. Na een paar luisterbeurten vallen de invloeden van deze bands niet meer op. Oude en nieuwe elementen van In Solitude smelten samen tot een organisch geheel. De Zweden klinken vooral origineler dan ooit, maar ook meer als zichzelf: ze hebben hun meest pure geluid gevonden. Zanger Pelle Åhman omschrijft het in een interview als svart rock, Zweeds voor ‘zwarte rock’. Veel lof voor deze nieuwe, postmoderne generatie om niet genregebonden te werk te gaan.
Je door een origineel geluid weten te onderscheiden van andere opkomende heavy metal-bands is leuk, maar levert het ook goede composities op? Een niet bepaald onbelangrijke vraag. Opener He Comes kenmerkt zich door zacht, akoestische gitaargepingel en de diepe holle stem van Åhman; een soort van Bauhaus-nummer. Met Death Knows Where wordt het gaspedaal stevig ingetrapt: de gaafste typische In Solitude-riffs worden afgewisseld met afwijkende post punk-zanglijnen. Het begin van Lavender doet sterk denken aan de Ennio Morricone-melodie van Muse’s Knights Of Cydonia: niet zo origineel, maar al snel groeit het nummer uit tot een pakkende hit. Sister, een soortgelijke compositie, swingt de pan uit dankzij een opdrijvende discobeat a lá Cruel Lover van The Devil’s Blood (en natuurlijk KISS’ I Was Made For Loving You).
Dat gitarist Selim Lemouchi van de bovengenoemde Nederlandse band een soort van mentor voor de Zweedse jongens moet zijn geweest doen andere nummers ook vermoeden. De melodieën en solo’s van nummers als Pallid Hands en Horses In The Ground refereren aan de stijl van de Eindhovense duivelsaanbidder (naast het typische post punk-gitaargepingel). Die laatste compositie heeft een erg dreigende sfeer vanwege de sinistere achtergrondvocalen van Swans-zangeres Jarboe en een hele machtige, doeltreffende tempowisseling. Misschien wel het beste van deze plaat, waarbij gezegd moet worden dat al de tot nu toe besproken nummers van hoge kwaliteit zijn. De meeste zijn pakkend en voelen al snel vertrouwd aan. Enige vraagtekens zijn er bij de langere composities A Buried Sun en Inmost Nigredo. Ze zijn nogal experimenteel en eentonig van aard. In feite gewaagde sfeervolle variatiestukken die hun functie hebben binnen het album als organisch geheel.
Wat valt er nog meer te zeggen? De productie waarin de in vergelijking met voorheen meer zanggeoriënteerde nummers tot uiting komen is perfect. Zanger Åhmans vocalen klinken minder hoog dan op de voorgaande albums, maar wel voller en dieper. Een van de vele voorbeelden van het volwassen worden van de Zweden. In Solitude speelt op Sister niet meer volgens de regels van oldschool heavy metal. Het vorige album, The World. The Flesh. The Devil was het beste dat ze binnen die lijntjes hebben kunnen maken. Nu worden de grenzen grondig verlegd, maar zonder de emoties die het geluid van In Solitude altijd zo kenmerkte overboord te gooien. Wanhoop, duisternis, angst: het is er nog allemaal. De desolate, minimalistische goth/death rock-thematiek versterken dat alleen nog maar meer. Een van de beste en origineelste platen van dit jaar.
Tracklist:
1. He Comes
2. Death Knows Where
3. A Buried Sun
4. Pallid Hands
5. Lavender
6. Sister
7. Horses In The Ground
8. Inmost Nigredo
