Want gerost wordt er op deze plaat, van begin tot eind. Nuance? Een vies woord. Negator haalt de mosterd vooral bij bands als Marduk, Dark Funeral en Endstille. Dat betekent dat het gaspedaal erop gaat, en goed ook. Gelukkig is Negator wel zo verstandig geweest om het geheel een krachtige productie mee te geven, waardoor Gates To The Pantheon lekker intens uit de speakers komt knallen. Zo hoort het ook, want dit soort beukwerk leent zich niet voor een productie als een natte krant.
Opener Epiclesis kan gerust gezien worden als een muzikaal statement, want het nummer knalt er enorm hard in. Naast vlagen Belphegor (vooral de zang herinnert me aan de lompe strot van Helmuth) is het vooral het meer recente werk van Dark Funeral waarmee Negator raakvlakken vertoont. Ook op eersteklas mortiergranaten als Bringer Of War en The Last Sermon valt weinig aan te merken, zo strak en vakkundig worden ze gespeeld. Het eerste deel van het album is sowieso het sterkst, met het verpulverende Serpents Court, dat met zijn langgerekte screams en epische riffs het vetste nummer op dit album is.
De laatste paar nummers beklijven iets minder dan de eerste helft van het album, maar doen er verder niet erg veel voor onder. Gates To The Pantheon is dan ook een oerdegelijk album voor de liefhebbers van razende, agressieve black metal met een strakke productie. Het is – om eufemistisch af te sluiten – niet de meest subtiele plaat van het jaar, maar bij een band die eerder een album als Panzer Metal uitbracht, is subtiliteit ook wel het laatste dat je zou verwachten.
Tracklist:
1. Epiclesis
2. Bringer Of War
3. The Last Sermon
4. Serpents Court
5. Nergal, The Raging King
6. Carnal Malefactor
7. The Urge For Battle
8. Atonement In Blood
9. Revelation 9:11
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
