De duistere, mooi vormgegeven albumhoes doet al vermoeden in welke richting de sound van Reverence te zoeken valt. En inderdaad: na het iets te lange, inleidende Earth knalt het orthodoxe Darwin’s Black Hall uit de speakers. De sound is onmiskenbaar Frans, waarbij vooral Deathspell Omega een onuitwisbare indruk achtergelaten heeft. Naast Deathspell Omega hoor ik behoorlijk wat invloeden van Blut Aus Nord (de verwrongen, haast abstracte riffs) en in mindere mate Antaeus (tijdens de intense passages) in de muziek doorschemeren.
Goed, origineel is het geboden materiaal dus niet, maar met de kwaliteit zit het meer dan goed. Deze muzikanten weten wat ze doen en blijken perfect in staat om een stel kwaliteitsnummers neer te pennen die het gebrek aan originaliteit doen vergeten. De krachtige productie zorgt er bovendien voor dat het materiaal op een gepaste manier overkomt. Nu moet ik er wel bij zeggen dat de eerste helft van The Asthenic Ascension het sterkst is: naast het bovengenoemde nummer weten ook The Descent (dat aan Dark Fortress ten tijde van Seance doet denken) en met name Psalm IV te overtuigen. Laatstgenoemde is met afstand het beste nummer op het album, door de verwrongen, chaotische, ijzige riffs en de sublieme opbouw. Het steeds trager wordende einde, waarin samples van een hartverscheurend huilende vrouw langzaam de overhand krijgen, weet bovendien echt onder de huid te kruipen.
Verrassend zijn ook de sporadisch opduikende cleane zanglijnen, die met enige fantasie wel wat gelijkenissen met Anaal Nathrakh vertonen. The Asthenic Ascension is een plaat die geen grenzen meer zal verleggen, maar gemaakt is door gepassioneerde individuen die met hoorbare gedrevenheid te werk zijn gegaan. Het maakt deze full length tot een goed album waar geen enkele liefhebber van orthodoxe black metal in teleurgesteld zal zijn.
Tracklist:
1. Earth
2. Darwin's Black Hall
3. The Descent
4. Psalm IV
5. Ghost Of Dust
6. Cold Room
7. Genesis Of Everything
8. Those Who Believed
9. The Asthenic Ascension
