Scrambled Defuncts wordt met het album inventiever. Ooit kroop de band in de huid van een death metalbeest, tegenwoordig wordt deze huid steeds bonter en bonter. Sowieso had Scrambled Defuncts altijd al een lichte neiging naar symfonie, op het laatste album Souls Despising The God is deze neiging werkelijk geëxplodeerd naar een ongekende omvang. Echter is het resultaat zo verrassend geworden, dat je het de band nauwelijks kwalijk kan nemen.

Het bijzondere aan deze cd is dat de überbrute death metal en het orkestrale bombasme elkaar niet van de kracht beroven. De bulderende virulentie wordt niet in de weg gezeten door de instrumentale uitbundigheid en andersom is er ook geen sprake van enige hinder. Deze twee muzikale benaderingen existeren op Souls Despising The God los van elkaar, maar leveren ondertussen ook een pikante samenwerking, aangezien ze elkaar aanvullen en afwisselen, maar niet blenden.

Het is lastig om Souls Despising The God tot in detail te beschrijven, daarvoor zijn er te veel details. Van uitgebreid pianogeweld tot creatieve drumcapriolen en woest gegrom. Het is absoluut geen voer voor death metalpuristen, daarvoor is het orkestgehalte te hoog. Sowieso buigt de verhouding metal – instrumentaal af in het voordeel van de instrumentale aanwezigheid. Dat vind ik persoonlijk jammer, zo vergeet je geregeld minutenlang dat death metal nog altijd ten grondslag ligt aan de muziek van Scrambled Defuncts. Vooral de twee volledig instrumentale afsluiters hadden van mij gerust weggelaten mogen worden, ze zijn lang en voegen weinig toe aan de reeks voorgaande nummers.

Al met al is Souls Despising The God een uniek, gevarieerd, excentriek en onwijs gewaagd album geworden. Love it or hate it, maar geef het absoluut een flinke slinger in de schijvenvreter.

Tracklist:
1. Retribution
2. When Life Goes To The End
3. Souls Despising The God
4. In Authority Of Madness
5. Inherited Illusions
6. Slough Of Despond
7. Psycoreality Warp
8. Eqvilibrium