Niet eerder hebben we zo lang op een nieuw Nevermore album moeten wachten. De band uit Seattle is al decennia een gevestigde waarde in de progressieve voorhoede van het metalgenre, en weet telkens te verrassen. Gelukkig werden we in de vijf jaar wachttijd wel verblijd door soloalbums van gitarist Jeff Loomis en zanger Warrel Dane. Beide werken vielen in goede aarde en na het succes van This Godless Endeavour zijn de verwachtingen voor The Obsidian Conspiracy daarom ook hooggespannen. Vooralsnog was het opvallend nieuws dat Nevermore’s huis-producer Andy Sneap overstapte naar het eindmix-paneel, en Soilwork’s Peter Wichers zijn plek als producent overnam.

Op naar de eerste indruk van het album. Zoals gewoonlijk springt het riffende vakwerk van Loomis direct naar voren. De drie eerste nummers zijn stevig en solide. Your Poison Throne laat meer diversiteit zien dan The Termination Proclamation, maar heeft merkwaardige gangvocals in de vorm van het herhaaldelijke ‘rise, rise’. Misschien komt dit live beter tot zijn recht. Moonrise is erg funky en heeft een stevige groove vergezeld van melodieuze leads. Een karakteristiek Nevermore nummer, dat aan wat ouder werk doet denken.

Het indrukwekkendste nummer op het album is ongetwijfeld And The Maiden Spoke. Warrel Dane kondigde het op Blabbermouth.net al aan: “It is going to blow your minds; it's twisted, progressive lunatic fringe riffing with vicious hooklines”. Het is een psychedelisch nummer met een donkere, King Diamond achtige tekst. De klasse van Nevermore uit zich in het unieke samenspel tussen het stuwende riff- en drumwerk en de dromerige sfeer. Zo is het niet in te schatten of het nou een rustig of zwaar nummer is. Heftig is het zeker.

Na dit festijn volgen er twee serenere nummers. Emptiness Unobstructed is een toegankelijk nummer dat in de stijl past van Dane’s soloalbum: Praises To The Warmachine. Helaas vind ik daarom de zanglijnen wel enigszins week. The Blue Marble And The New Soul revancheert hierop gezien het een typische Nevermore ballad is met een gewichtige en zwaarmoedige sfeer. Net als bij de eerste drie nummers, heeft Jeff Loomis op Without Morals opnieuw voor een minder complexe en experimentele aanpak gekozen. Er zit weer een solide groove in de riffs en de zang krijgt alle ruimte, maar het nummer mist wat. Dit geldt ook voor het gothic-getinte The Day You Built The Wall: een monotoon nummer met een mooi maar kort refrein.

In She Comes In Colors wordt de draad weer opgepakt. Het begint als een klassieke ballad met een gepaste solo, waarna het uitgroeit tot een venijnig nummer met beukende riffs, in de stijl van Sanctuary nota bene! Deze voorganger van Nevermore is trouwens weer actief, met een tour en een nieuw album in de pijpleiding. Het titelnummer is een waardige hekkensluiter van het album. Het is een razend nummer dat zo op This Godless Endeavour had kunnen staan. Het lijkt bij aanvang alleen wel erg veel op een Arch Enemy nummer, maar dat mag de pret niet drukken.

Het moge duidelijk zijn dat niet alle verwachtingen uitgekomen zijn. De extremiteit en het experimentele gehalte van voorgaande albums wordt op één uitzondering na niet overtroffen. Ook mis ik de geflipte en getergde zang van Warrel Dane. Sinds zijn soloalbum is hij rustiger en minder opvallend gaan zingen, waardoor de zanglijnen minder memorabel zijn dan op het fenomenale Dead Heart in a Dead World of Dreaming Neon Black. Nevermore heeft dus ietwat aan kunstzinnigheid ingeboet. Naast de bandleden zelf, is Peter Wichers hier medeverantwoordelijk voor. Hij heeft aangedrongen op minder complexe nummers en heeft zowaar de schaar gezet in enkele nummers. En dat is een doodzonde, gezien een creatieve en toonaangevende band als Nevermore niet beknot hoort te worden.

Anderzijds bespreek ik The Obsidian Conspiracy vanuit een luxepositie. Nevermore heeft een imposant oeuvre met juweeltjes als het debuut en Dead Heart In A Dead World, en meer inconsistente experimenten zoals Enemies Of Reality. Vanuit dit kader bezien is The Obsidian Conspiracy een solide en gebalanceerd album. Het is toegankelijker want veel luisteraars hadden nog wel eens moeite met Dane’s geflipte zang en de technische instrumentale uitstapjes. In die zin is het album ‘efficiënter’, maar heeft nog genoeg te bieden aan complexiteit en virtuositeit. In een interview met Studio Brussel, verwoorde Warrel Dane zelf de essentie van The Obsidian Conspiracy het beste: “It’s almost as accesible as Dead Heart in a Dead World, but the hooks are hidden”.

Tracklist:
1. The Termination Proclamation
2. Your Poison Throne
3. Moonrise (Through Mirrors of Death)
4. And the Maiden Spoke
5. Emptiness Unobstructed
6. The Blue Marble and the New Soul
7. Without Morals
8. The Day You Built the Wall
9. She Comes in Colors
10. The Obsidian Conspiracy

Score: 86 / 100

Reviewer: Teun
Toegevoegd: 22 mei 2010

[ Terug naar de Album Reviews ]

Hehe precies de nummers Emptiness Unobstructed, Without Morals en The day you built the wall zijn wat mij betreft juist de prijsnummers. Erg lekker plaatje. Dat standaard gebeuk van de vorige platen laten ze gelukkig grotendeels achterwege.

Voor mij dé tegenvaller van het jaar. Saai, monotoon en het is haast alsof Loomis al z'n ritmepartijen versimpleld heeft zodat elke mongool het kan spelen, want ik herken in sommige stukken amper Nevermore.

En dat er in geknipt is vind ik toch wel zo belachelijk.. Nog even en we krijgen een Opeth album van 30 minuten omdat de producer alle rare clean stukjes onnodig vindt.

Goede review.....

Ook voor mij een tegenvaller. Ik mis het eigenzinnige en vind het allemaal veel te rustig TAM. Overall is dit een wat "simplistisch" nevermore album geworden....
Het hapt gewoon te gemakkelijk weg.

Owja...vegat ik ook nog te melden:
Ik vind de sound productie niet cool.

Deze is wat "mat" wat niet echt een positieve bijdrage is aan het geheel.

Volgende keer graag weer volledig gebruik maken van de heer Sneap.

Jeeez wat een saai album!
Geen moment springt het kippenvel op de armen terwijl dit bij vorige CDs ruimschoots optrad.
Ik begrijp dat je af en toe wat subtieler te werk wil gaan maar dit is gewoon saaaai

Ik kan me toch niet helemaal vinden in de reacties van sommigen, nou moet ik wel zeggen dat ik een groot fan ben. De eerste keer luisteren vond ik ook een beetje tegenvallend, maar naarmate ik meer luisterde ontdekte ik toch wel een paar pareltjes. Voor mij zijn dat Your Poison Throne (ja dat Rise, Rise heeft een hoog meezing gehalte maar er zijn metalbands die teren op dat soort songs), And the Maiden Spoke, She Comes in Colors en Obsidian Conspiracy. De zang van Warrel is wel iets minder over the top dan dat ik graag zou horen en de solo's van Jeff hadden wel iets flitsender gemogen. Maar dit is gewoon een degelijk Nevermore album die iedere fan gerust kan aanschaffen (ipv downloaden).

Ik kan mezelf er echt niet meer toe zetten om 'm nog op te zetten. Het is echter helemaal niet slecht, maar wel een stuk slechter dan eigenlijk bijna alle andere Nevermore platen. De productie is inderdaad veel te mat (goed woord voor die sound idd), zang klinkt vreemd.. de nummers fantasieloos. 'And the Maiden Spoke' vind ik wel weer typisch Nevermore. Die uitsmijter op het eind van het album begint goed, maar valt toch in het niet bij het afsluitende duo van This Godless Endeavor (A Future Uncertain + This Godless Endeavor).

Ik vind het een degelijke plaat, maar Wichers had er gewoon vanaf moeten blijven. Prima dat hij songs schrijft voor een liedjesgeoriënteerd album als Praises To The War Machine, maar bij Nevermore ga je toch niet lopen knippen. De sound is vrij vlak en de botte agressie van de vorige platen is ook nergens te vinden. Ondanks dat mag ik het graag horen, al heeft deze plaat een stuk minder diepgang.

Zeker niet hun beste plaat, toegankelijker ja, maar nee hier maken ze me niet echt blij mee na al dat wachten. Voor mij mag Jeff snel een waardige 2e solo plaat uitbrengen want man man wat was/is dat even puur genieten. Overgens zijn voor mij de twee bonus nummers totaal overbodig. Meer dan een 7 verdient deze plaat vergeleken met hun vorige werk niet, enig sinds jammer,..

zo zie je maar weer dat smaken verschillen
ik moet zeggen dat het wel een groei cd is
maar naar een aantal keer luisteren vind ik hem steeds beter worden
en zo erg monotoon vind ik de cd niet

Een absolute must! Doet me denken aan Dead Heart... Niet te complex, maar gewoon steengoed!

Dit vind ik de beste CD die ik ooit van een heavy metalband heb gehoord. Ongehoord mooi, vooral het nummer 'She comes in colors' en 'Without Morals', maar vooral dus 'She comes in colors'. Ik zal NEVERMORE veel draaien in mijn eigen radioprogramma 'ROCK EMPIRE' io BEAT FM (kabel 89.0 ether 16.3 en op Internet www Beat FM (zie 'over ons'-programmering' op maandag; 20.00-21.00 'Rock Empire (onderstreept);voor meer info. Seattle kan trots zijn op de zoveelste topband na Soundgarden, Nirvana, Pearl Jam en vooral Queensryche en Nevermore. Subliem deze laatste 2 metalbands. Jammer dat Jeff Loomis en drummer Van Williams zijn gestopt bij Nevermore. Betekent dat Nooit Meer......?! Co Meijer BEAT FM 'ROCK EMPIRE....empire...empire.