Want dit Perdition Calls behoort zeker niet tot de hoogvliegers van dit jaar. Dit uitermate zwakke songmateriaal had eigenlijk het demo-circuit niet mogen verlaten. Schommelend ergens tussen Moonspell en Draconian in, schuurt dit Servische gezelschap tegen het populaire melodieuze doom/death genre aan. Maar de band krijgt het niet voor elkaar om een goede concurrent te vormen voor deze marktleiders. Dat hoeft natuurlijk ook niet, er zijn erg veel goede bands onder de subtoppers, maar het totaal ontbreken aan eigen gezicht en inbreng maken deze band een zeer onnodige toevoegging aan het genre. Ook loopt de band hier tegen het probleem van veel bands uit dergelijke regionen, de beheersing van het Engels is behoorlijk aan de karige kant en dan voornamelijk de uitspraak. De uitspraak van zowel de zanger als zangeres (die wel wat doet denken aan een net wat minder getalenteerde Anneke van Giersbergen) is zo slecht dat het niets anders doet dan storen. Positief is wel de productie en de mix, deze klinken, net als de meeste Solitude Productions releases, als een klok, maar dat kan het geheel niet redden. Het cijfer van Perdition Calls valt dan ook wat laag uit.
Tracklist:
1. Wretched Fate For All
2. Allegoria Of An Eternal Sundown
3. Sounds Of The Ravage
4. Unassembled
5. The Crown Of Venomous Silence
6. Soft Pluvia Murmurs Piano
7. Hollow
8. The Majestic Nothingness
9. From Scarveiled Hearts
.jpg){kind=small}
