Om maar meteen met de deur in huis te vallen: VII Dogmata of Mercy is een symfonisch black/death album dat maar weinig potten kan breken. Hoewel de vierde full-lenght van de band aardig van start gaat met het snelle doch sfeervolle Purgatory, kakt de cd al vrij snel in. Allereerst is dat te wijten aan de lengte van de tracks: als band moet je immers van erg goede huize komen, wil je de aandacht van de luisteraar vast kunnen blijven houden met nummers die ruim acht minuten duren. Cryptic Tales laakt echter de schrijfvaardigheid en de creativiteit om dat waar te kunnen maken. Een te langzame opbouw en een te grote hoedanigheid aan herhaling bij de nummers maakt deze cd (met een totale duur van 60 minuten) daarom een behoorlijk lange zit.
Ik heb deze plaat inmiddels zo’n zes à zeven keer beluisterd, maar er is amper wat van blijven hangen. Daar veranderen zelfs de kraakheldere productie en het duistere en melodieuze gitaarwerk (wat uitermate goed te noemen is) niks aan. Het enige wat mij echt goed is bijgebleven zijn de bandfoto’s in het boekje, die ronduit hilarisch te noemen zijn. Dat kan toch ook niet helemaal de bedoeling zijn geweest, vrees ik.
Samenvattend is VII Dogmata of Mercy een plaat die alleen geschikt is voor de metalfan die écht geen genoegen kan krijgen van dit soort muziek. De rest kan dit album gerust links laten liggen, zij zullen niks missen.
Tracklist:
1. Purgatory
2. Towards Modern Darkness
3. Valley of the Dolls, pt. 2
4. Set The Unholy Icons Free
5. In Immortality
6. Like In The Darkest Stormy Nights
7. VII Dogma of Mercy
