Gods Of Vermin opent gelijk al goed na het intro. Het titelnummer is een krachtige compositie met allerlei progressieve wendingen. Hoewel de symfonische laag dankzij prominente keyboards continu aanwezig blijft, laten de gitaristen ook regelmatig hun instrumenten spreken. In het uitgesponnen Wheel Of Guilt bevalt mij dat het beste. Het sterke nummer doet qua opbouw wel eens aan de hoofdband van Oliver denken en dat is beslist geen minpunt. Er zijn ook genoeg verschillen, want Sons Of Seasons is vooral een stuk donkerder en complexer. Niet elke passage ligt gelijk lekker in het gehoor, maar dat is niet echt een probleem. De plaat overtuigt na een eerste luisterbeurt, maar blijft vanwege subtiele details ook op de lange termijn boeien.

Een sterke troef is ook de zang van Henning Basse. Wil hij bij Metalium nog wel eens wat te beperkt klinken vanwege de toch vrij platte heavy metaldeuntjes, hier kan hij regelmatig alle registers open trekken. Een uitstekende zanger die zowel in de hogere als ook de lage regionen overeind blijft. Simone komt ook nog een aantal keer aan de beurt en ze doet eigenlijk wat ze altijd doet, sterk zingen. Ik weet dan ook zeker dat de liefhebbers van zowel Kamelot als meer progressieve power metalbands zoals Pagan's Mind hier wel van pap van lusten. De uitwerking is goed, de melodielijnen zijn sterk en de productie klinkt groots. Prima album, dat staat vast.

Tracklist:
1. The Place Where I Hide
2. Gods Of Vermin
3. A Blind Man's Resolution
4. Fallen Family
5. The Piper
6. Wheel Of Guilt
7. Belial's Tower
8. Fall Of Byzanz
9. Wintersmith
10. Dead Man's Shadows
11. Sanatorim Song
12. Third Moon Rising
13. Melanchorium