Op 2 oktober is Brian Lourie overleden, de voormalige drummer van de Canadese formaties Slaughter en Strappado. De meeste metalfans zullen nog nooit van deze acts hebben gehoord, of zullen deze Slaughter wellicht verwarren met de meer succesvolle, Amerikaanse glam rock band die dezelfde naam draagt. Indien je geïnteresseerd bent in de geschiedenis van heavy metal, dan zul je de naam Slaughter echter geheid tegenkomen zodra je je verdiept in de totstandkoming van het death metal genre.

Weliswaar is Slaughter nog het meest bekend doordat Chuck Schuldiner, de legendarische frontman van Death, begin 1986 korte tijd deel uitmaakte van de band, maar ook met de weinige releases die de Canadezen uitbrachten hebben ze bijgedragen aan de progressie van extreme metal. Naast een handvol demo’s gaat het daarbij om één enkel album, Strappado, dat Slaughter uitbracht nadat Schuldiner de band al weer had verlaten. Wereldschokkend zijn de songs op deze plaat niet, maar wat betreft het verkennen van de grenzen van brutaliteit scoorde het gezelschap destijds hoge ogen, waardoor latere extreme acts werden beïnvloed. Niet voor niets hebben grindcore-pioniers Napalm Death het nummer Incinerator gecovered.

Slaughter nam de sound van acts als Venom, Slayer en vooral Hellhammer, voegde er een flinke scheut hardcore aan toe, en ging vervolgens in termen van de vervorming van het gitaargeluid, de vocalen en de teksten weer een stapje verder dan de voorgangers en tijdgenoten. In het kielzog van Possessed en het vroege werk van Death sloeg Slaughter een brug van thrash naar de karakteristieke death metal sound die eind jaren tachtig tot stand zou komen, al ontbreken echte grunts hier nog. Bij de Canadese formatie gaat het vooral om het creёren van een voor die tijd ultrazware sound. Slaughter bedient zich van eenvoudige riffs, die veelvuldig worden herhaald, en bewerkstelligt daarmee het effect van een met wisselende snelheid rijdende bulldozer die over je heen rolt.

Hoewel Strappado te boek staat als een full-length langspeler, haalt hij de 24 minuten nog niet. In mei van dit jaar is het album echter opnieuw uitgebracht door Metal Mind Productions met een groot aantal bonus-tracks. Om te beginnen vier songs die tijdens dezelfde opnamesessie werden ingespeeld, maar aanvankelijk niet bij het album waren bijgesloten. Deze composities doen niet onder voor het oorspronkelijke achttal (als we Disintegrator/Incinerator als één track tellen). Sterker nog, het bonusnummer Tyrant Of Hell is mijn persoonlijke favoriet op deze cd, dankzij de sterke basisriff.

Verder krijg je op de re-release als extraatje een concertregistratie uit 1985, toen Slaughter in Toronto behalve eigen composities tevens covers van Venom en Hellhammer ten gehore bracht. Dat zijn twee legendarische bands die van onschatbare waarde zijn geweest voor de ontwikkeling van extreme vormen van metal. In een encyclopedisch naslagwerk over de geschiedenis van hard rock en heavy metal verdienen zij een eigen hoofdstuk. Zo belangrijk was Slaughter geenszins, maar een vermelding in zo’n boek (en op deze site) is wel op zijn plaats. Rijk en beroemd is Brian Lourie door diens muziek niet geworden, maar zijn nabestaanden mogen trots zijn op de muzikale nalatenschap.

Tracklist:
1. Strappado
2. The Curse
3. Disintegrator/Incinerator
4. Parasites
5. F.O.D. (Fuck Of Death)
6. Tortured Souls
7. Nocturnal Hell
8. Tales Of The Macabre