Angel of Retribution, het album wat de comeback betekende van Rob Halford bij Judas Priest, is alweer drie jaar oud. Tijd voor wat nieuws dus. Het conceptalbum Nostradamus werd enige jaren terug al aangekondigd, maar is er dan eindelijk. Het is het eerste conceptalbum van Judas Priest in hun ruim dertigjarige carrière en vormt daarmee een enorm verschil met al hun voorgaande werk, wat bestond uit losse nummers. Buiten het feit dat ze dit keer gekozen hebben voor een overkoepelend thema in de nummers, hebben zij ook hun stijl verder doorontwikkeld. Priest heeft muzikaal nooit stilgezeten, en dat doen ze nu ook weer niet. Veel zal bekend klinken, maar het is ook duidelijk dat we hier niet meer met de band te maken hebben van tien, twintig of dertig jaar terug. Waar Angel of Retribution ophield, gaat Nostradamus verder. Letterlijk, want waar we aan het einde van het voorgaande album al konden genieten van het epische Loch Ness vinden we hier meer in dezelfde bloedserieuze en dramatische stijl die we drie jaar terug ook al sporadisch konden ontdekken. Mensen die een tweede Painkiller verwachten, kunnen hier dan ook al stoppen met lezen, want dat is Nostradamus zeker niet. Het is wel de volgende stap van een band die al dertig jaar bezig is hun grenzen te verleggen.
De vorige alinea was een nogal pompeuze introductie van het nieuwe album van Judas Priest en is daarmee in lijn van het album zelf, want dat is ook flink doorspekt met dramatiek en groteske muzikale taferelen. Met recht kan dit album een flinke rockopera genoemd worden, verdeeld over twee schijven die bij elkaar ongeveer twee uur in beslag nemen. Het typische Priest-geluid is er nog altijd, en de oplettende luisteraar zal dan ook veel elementen terug kunnen horen die we ook al op vorige albums voorgeschoteld kregen. Titelsong Nostradamus lijkt bijvoorbeeld enorm veel geleend te hebben van Painkiller en Revelations leunt dan weer sterk op Hellrider. Groot verschil met voorganger Angel of Retribution is dan weer dat dit nieuwe album opgevuld is met piano, strijkers en ander synthesizer werk, terwijl het vorige album nog erg rauwe metal was. De opsmuk is erg subtiel en heeft eigenlijk nergens de overhand, het vergroot de dramatische inslag enorm en voorziet de toch al erge mineur zanglijnen van dat extra stukje emotie wat je bij de strot grijpt.
De term rockopera is reeds gevallen, en is dan ook op geen enkele manier te miskennen. Het leven van Nostradamus wordt in 23 nummers uiteen gezet, hoewel ongeveer de helft daarvan bestaat uit korte introducties. Die introducties zijn vaak kleine muzikale preludes om het verhaal aan elkaar te knopen. Om in operatermen te blijven, kondigen ze de diverse scènes uit het leven van deze toekomstvoorspeller aan. Ze zijn op geen enkele manier storend en halen de vaart niet uit het album wat erg knap is, en waar velen toch voor hadden gevreesd bij het horen van de plannen voor deze aanpak. Losse songs kent dit album door het thema niet echt, en ze zijn dan ook niet echt geschikt om los te beluisteren wat een flinke breuk vormt met het verleden. Kwalitatief doen ze echter niet onder voor al het voorgaande. Qua stijl is het anders, maar het is nog wel altijd Priest zoals we hen altijd hebben gekend. Het sterke dubbele gitaarwerk is weer zoals vanouds aanwezig en daarboven uiteraard het typische zanggeluid met de cryptische teksten van Rob Halford.
Metalgod Rob Halford kan zich na dit album een echte diva noemen. De onheilspellende zanglijnen uit het eerdergenoemde Revelations doen je wanen met een Italiaans drama à la Tosca (van Puccini) te maken te hebben, en zijn ijzingwekkende doorleefde stemgeluid draagt alleen maar bij aan die ijzersterke sfeer. De Italiaanse inslag is niet alleen voelbaar in de muziek, tijdens Pestilence and Plague krijgen we een Italiaans gezongen refrein voorgeschoteld. Wat powermetallig, maar toch wel aardig. Het past wel bij de rest van het album.
Nostradamus is een echte "love it or hate it" plaat geworden, wat niet elke Priest-fan zal kunnen bekoren. Het is een flinke breuk met het verleden qua thematiek en vooral inslag. Muzikaal heeft het een flinke mineurstemming overgoten met dramatiek die soms wellicht wat over the top is. Wanneer je je daar overheen kunt zetten, is Nostradamus de zoveelste muzikale ontdekkingsreis die Priest de fans aanbiedt, en feitelijk niet meer dan het logische vervolg van wat we al konden horen op Angel of Retribution.
Tracklist:
1. Dawn of Creation
2. Prophecy
3. Awakening
4. Revelations
5. The Four Horsemen
6. War
7. Sands of Time
8. Pestilence and Plague
9. Death
10. Peace
11. Conquest
12. Lost Love
13. Persecution
14. Solitude
15. Exiled
16. Alone
17. Shadows In the Flame
18. Visions
19. Hope
20. New Beginnings
21. Calm Before The Storm
22. Nostradamus
23. Future Of Mankind
