Er zijn bepaalde albums die de definitie van een genre compleet in zich hebben. Heavy metal heeft bijvoorbeeld Number Of The Beast en Kings Of Metal, terwijl binnen het speed/thrash metal genre namen als Reign In Blood en Rust In Peace meteen te binnen schieten. Land Of The Free is precies dit album voor power metal, waar Iron Maiden melodieën in contact komen met Judas Priest, geïnjecteerd raken met de snelheid van de thrash en speed, om vervolgens met de bombast van Queen het genre te maken wat mij zo ter harte gaat.

Let wel: ik bedoel Duitse power metal, de Scandinavische en Amerikaanse varianten laat ik hier even buiten beschouwing. Eveneens wil ik hier absoluut niet mee beweren dat Gamma Ray de power metal heeft uitgevonden, daar ik me absoluut bewust ben van het feit dat bands als Running Wild, Grave Digger en natuurlijk Helloween allen eerder waren; het gaat me er voornamelijk om dit album te omschrijven als de tot dusverre meest geslaagde poging het genre in albumvorm te gieten.

Opener Rebellion In Dreamland mag met een lengte van bijna 9 minuten, escapistische teksten (die ondanks het fantasy uiterlijk wonderbaarlijk politiek getint zijn) en een prachtige afwisseling tussen langzame, epische stukken en snelle headbangmomenten, in mijn opinie de geschiedenis ingaan als het beste power metal nummer ooit. Kai Hansen’s stem vloeit over van de emotie en klinkt alsof hij nooit moeite heeft gehad met spelen en zingen tegelijk (de reden dat hij bij Helloween stopte met zingen). Op de achtergrond horen we in het koor daarnaast niet de minste gasten, in de vorm van Hansi Kürsch (Blind Guardian) en Piet Sielck (Iron Savior).

In sneltreinvaart raast het album door, met ware meezingpareltjes als Men On A Mission en Gods Of Deliverance, om halverwege tot rust te komen bij de prachtige ballad Farewell waar de Queen invloeden weer opsteken en Hansi Kürsch zelfs even op de voorgrond treedt. Hierna wordt het gaspedaal met Salvation’s Calling echter weer volledig ingetrapt om vervolgens via de ultieme vrijheidssong Land Of The Free bij de bijna gospelachtige hymne Abyss Of The Void aan te komen.

De gastbijdrage van Michael Kiske (ex-Helloween) op Time To Break Free is ook bijzonder te noemen (de beste man was namelijk een van de redenen waarom Kai uit Helloween stapte), maar zorgt in mijn optiek niet voor een echt interessant nummer, juist omdat de serieuze nummers allen stukken lekkerder klinken. Het melancholische Afterlife sluit het album gelukkig waardig af en is een eerbetoon aan de door zelfmoord om het leven gekomen Ingo Schwichtenberg, die zijn ontslag als drummer bij Helloween nooit te boven is gekomen.

Hoewel er nergens een concept uit de doeken wordt gedaan lijken de nummers een onderlinge consistentie te vertonen betreffende de onderwerpen ‘vrijheid’, ‘hoop’ en ‘verlossing’, onderwerpen die Gamma Ray na dit album nog vele malen zou gebruiken (bijvoorbeeld op het in 2001 verschenen No World Order. Echter, hoeveel goede albums Gamma Ray hierna ook heeft gemaakt, dit album hebben ze naar mijn mening nooit overtroffen. Een topproductie, fantastische zangprestaties, de juiste hoeveelheid bombast en genoeg kracht om de muziek niet meteen als ‘soft’ af te doen, zorgen voor een ware klassieker binnen de power metal scene. Het is een album waarop een leger à la 300 op kan marcheren, zonder angst voor de dood, continu vergezeld door de hoop dat vrijheid waardig is om voor te sterven. Hoeveel Hammerfall’s er ook nog mogen komen, Land Of The Free staat hier ver boven en schittert als een Goddelijke ster, ver boven de opvolgers.

Tracklist:
1. Rebellion In Dreamland
2. Man On A Mission
3. Fairytale
4. All Of The Damned
5. Rising Of The Damned
6. Gods Of Deliverance
7. Farewell
8. Salvation’s Calling
9. Land Of The Free
10. The Saviour
11. Abyss Of The Void
12. Time To Break Free
13. Afterlife