Een recensie van een dark ambient album met wereldmuziektrekjes op Metalfan? Wel als de makers dezelfde personen zijn die (black) metal hebben gemaakt met acts als Absu, Melesech, Judas Iscariot en Zemial. Op Exalted Are The 7 Throne Bearers Of Ninnkigal staat heel kort door de bocht muziek die wel wat weg heeft van de rustige intermezzo’s op een Nile album of op de Karl Sanders soloplaat.

Minder kort door de bocht herken je elementen van oosterse wereldmuziek en duistere ambient die je even van de planeet moet krijgen. En dankzij percussie instrumenten en speeltjes als onder andere een fretloze bas, houten fluiten, synthesizers en een mellotron lukt dat wel aardig. Het klinkt als achtergrondmuziek aardig, maar bij wat meer aandachtige luisterbeurten vind ik de melodieën vaak erg voorspelbaar en blijven bepaalde patronen zich veel te lang herhalen. Tevens zijn de helft van de composities gewoon te vrijblijvend en zijn er zowel in het meer donkere ambient genre als in de esoterische wereldmuziekhoek meer spannende dingen te verkrijgen.

Het meest erge aspect aan dit album van het Amerikaanse Equimanthorn vind ik echter de narratieve vocalen die wel erg vreselijk klinken en de songs iets potsierlijk meegeven. En dat is in dit genre vaak de nekslag. Exalted Are The 7 Throne Bearers Of Ninnkigal is een album dat boeiend leek, maar naderhand een teleurstelling bleek te zijn.

Tracklist:
1. Refulgent Splendour - Part I Three Fathers And Their Generations - Part III Twelve Bounds Of Their Universe
2. When Seven Came Unto The Fundament
3. When Seven Showed Their Faces: Reprise
4. Who Is The Great King?
5. When Five Appeared In Mists And Gathered The First & Seventh
6. Irkalla: To Enter The Great Above And The Depths Below
7. The Submissive Myth Genesis Of Mirror Waters Rising