In 1995 begon Numinas (bekend van onder ander Abazagorath en Drawn And Quartered) een solo black metalproject, genaamd Krohm. Zijn doel hiermee was te proberen de meest duistere, deprimerende en emotioneel geladen black metal te maken, die je je maar voor kunt stellen. Op basis van dit tweede album van Krohm kan je concluderen dat hij daarin gefaald heeft. Is dat erg? Nee, want zeg nu zelf: wie luistert er vrijwillig naar muziek waar je depressief van wordt? Qua emotionele belading doet hij het echter niet slecht. The Haunting Presence is een heel sfeervol en meeslepend album geworden. Het verbaast me in dat opzicht dan ook niet dat Numinas bij Debemur Morti Productions getekend heeft, want Krohm sluit redelijk goed aan bij hun ‘doelgroep’.
Het is grappig om te lezen hoe promosheets soms vol staan met steekwoorden, die totaal geen recht doen aan de muziek. Zo is in het geval van Krohm te lezen dat het kwellende, ritualistische en paranormale (nogal lachwekkend, vinden jullie ook niet?) black metal is, die je doet beseffen dat je leeft. Dames en heren van Debemur Morti, voor dat besef heb ik Krohm echt niet nodig. Dit soort onzin zet je echter wel aan het denken. Vertellen wat een band niet is, is gemakkelijk, maar het tegengestelde is waar als je een band nauwkeurig probeert te beschrijven. Niet alleen moet je recht doen aan het werk van de band, maar je moet ook nog een het gevoel dat een album bij je oproept over weten te brengen.
Met dat in het achterhoofd kwam ik aan bij “sfeervol,” wat eigenlijk best een leeg begrip is, zonder toelichting. Hoe sfeervol? Is het een album dat een mysterieuze sfeer neerzet, of een angstaanjagende? Nee, Krohm is meer sfeervol in de zin van treurnis en hopeloosheid. Niet dat het die gevoelens bij je oproept, maar het is Numinas’ idee geweest om dit uit te dragen met The Haunting Presence. The Haunting Presence bestaat dan ook uit zeven treurige composities, die bij elkaar bijna een uur duren. Ben je iemand die van een treurige sfeer alleen kan leven, dan zal dit album waarschijnlijk bij je aanslaan, maar voor mij mist het iets.
Muzikaal gezien zit The Haunting Presence uitstekend in elkaar; met Numinas’ instrumentbeheersing is niets mis. Het is zijn schrijftalent waar ik het één en ander op aan te merken heb. Om maar even kort door de bocht te gaan: het is saai. Variatie is wat muziek interessant maakt, zowel op het gebied van snelheidsveranderingen, toon, emotie en talloze andere elementen. Numinas maakt niet of te beperkt gebruik van deze elementen om een interessant album te produceren, waardoor het te eentonig wordt en niet lang boeit. Wat mist zijn duidelijke veranderingen in emotie en momenten die eruit springen. Van begin tot eind heb ik te weinig van die momenten kunnen ontdekken. Soms zijn ze er, heel subtiel, maar daarmee kom je er niet. Als ik dit album op zijn waarde moet beoordelen, kom ik dan ook niet verder dan “degelijk.”
Tracklist:
1. Bleak Shores
2. Lifeless Serenade
3. I Respiri Delle Ombre
4. Relic
5. Memories Of The Flesh
6. Tra La Carne E Il Nulla
7. Syndrome
