Epica zou Epica niet zijn als het album niet een centraal thema zou hebben; het concept is dat een goddelijke entiteit alle religies op de mensheid heeft losgelaten als een test om te zien of ze er achter kunnen komen dat alle verschillende religies in wezen eigenlijk hetzelfde zijn. Het is opgedeeld in drie delen: de negatieve aspecten van de menselijke psyche, religie en natuur.
Goed, het album zelf. Ik ben nooit erg enthousiast geweest van de producerskunsten van Paeth maar ten opzichte van Consign To Oblivion is de productie er op vooruit gegaan. De drums (vet !!) komen goed uit de verf, de mix is verbeterd, alleen naar mijn smaak hadden de gitaren hier en daar nog wat harder gemogen.
De opener zou zo weer een introtape kunnen worden voor een optreden, waarna Menace Of Vanity bruut je speakers test. Veel dubbele bassdrums, meer grunts en snelle passages kenmerken sowieso dit album. Ook de gevoelige noot is aanwezig; Chasing The Dragon opent als een geweldig mooie ballad, om na 3 minuten als een vulkaan een totale eruptie te beleven in een grote kakafonie, uitfaserend als ware het een filmsong. Ik moet zeggen dat ik hier enorm geniet van Simone’s zang.
Na het hitgevoelige, Evanescence-achtige Never Enough (geschreven door bassist Yves) volgt Mark Jansen’s conclusie in een vierluik als afsluiting van het al bij After Fortever gestarte vervolgepos The Embrace That Smothers, waarin Living A Lie qua compositie naar mijn smaak het hoogtepunt van het album genoemd mag worden.
Met Safeguard To Paradise is de band er wéér in geslaagd om een prachtballad te schrijven. Ik vraag me af hoe mooi de ballad is die afgevallen was voor het album; dat wordt vast nog wel een toevoeging op een cd-single…. En natuurlijk, traditie is traditie, een lange track in de vorm van het titelnummer, sluit, zoals dat hoort, in 14 minuten het album af.
Conclusie: Epica overstijgt zichzelf; de composities zijn doordachter geworden, de stijl is echt geen gothic meer maar gewoon metal, Simone Simons is zangtechnisch enorm gegroeid (haar selectie voor het komende Ayreon-project is dan ook volledig terecht), kortom, de band is volwassen geworden en Epica’s gezicht heeft vorm gekregen. Concessieloos gaat de band haar toekomst tegemoet en wat mij betreft is dit al een groot deel van het nu reeds verdiende gouden randje.
Tracklist:
1. Indigo - Prologue
2. The Obsessive Devotion
3. Menace of Vanity
4. Chasing the Dragon
5. Never Enough
6. La'petach Chatat Rovetz - the Final Embrace
7. Death of a Dream - the Embrace That Smothers Pt.VII
8. Living a Lie - the Embrace That Smothers Pt.VIII
9. Fools of Damnation - the Embrace That Smothers Pt.IX
10. Beyond Believe
11. Safeguard to Paradise
12. Sancta Terra
13. The Divine Conspiracy
