Met The System Has Failed en hopelijk met United Abominations heeft Dave Mustaine de terugkeer van Megadeth naar het metalfront opnieuw bewerkstelligd. ‘Gelukkig!’ zuchten de rijen, al dan niet Metallica-hatende, headbangers in koor terwijl zij de luchtgitaar weer tevoorschijn halen en de haren weer eens flink laten zwiepen. Men praat vooral niet over 1999, het jaar waarin Megadeth’s commerciële zelfmoord getiteld Risk uitkwam. Hoe haalde de band het in zijn hoofd metal zo hard te laten vallen en zelfs met disco te flirten? Het Kiss(I Was Made For Lovin’ You)-syndroom leek Dave in zijn greep te hebben en de band verloor een trouwe schare fans, die gelukkig de laatste jaren weer enigszins zijn teruggekeerd. Maakt dit Risk een slecht album?
Nee, in tegendeel. Terwijl ik deze zin net intikte schoten scenario’s van hatemails en doodsbedreigingen al door mijn hoofd. Gelukkig leven we in een vrij land en zal niks me ervan weerhouden mijn bescheiden mening mee te delen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben dol op de thrash-Deth die klassiekers als Hangar 18, Wake Up Dead en mijn persoonlijke favoriet Five Magics produceerde. Toch kan ik met geen mogelijkheid zeggen dat Risk slecht is. On-Megadeth misschien, maar door de aanwezigheid van de heer Mustaine nog steeds lovenswaardig.
Zodra een band het ‘zware’ aspect in de muziek laat varen is het vooral de zang die een belangrijke rol gaat spelen. Nu is Mustaine’s stem altijd al een heikel punt geweest voor veel mensen, maar aangezien recensies toch altijd subjectief zijn moet ik toch zeggen dat ik wel altijd gecharmeerd ben geweest van de herkenbare snauw. Op dit album is de snauw nog steeds aanwezig, maar de heldere zanglijnen overheersen grotendeels. Vooral Breadline, I’ll Be There For You en Wanderlust worden door zijn herkenbare stem gedragen en klinken in mijn optiek nog steeds zovele malen beter dan het gros van de hedendaagse rockliedjes.
De aanwezigheid van Friedman (zijn laatste album met de band) zorgt samen met de grote baas zelf daarnaast voor een stroom prachtige solo’s die perfect in overeenstemming met het softere materiaal zijn. Luister maar eens naar Seven: daar ligt nog steeds een belangrijke basis van de kwaliteit die Megadeth door de jaren heen heeft verspreid. De drums (Jimmy Degrasso) zijn speels en gevarieerd, terwijl de baslijnen van David Ellefson naast sterk ook zeer melodieus zijn. En de toevoeging van akoestische partijen en violen? Tja, ik vind het er alleen maar meer bijpassen.
En het tekstuele gedeelte? Tja, de politieke opinies zijn hier niet te vinden, maar de woede die Dave Mustaine voelde tijdens het proces waarin de platenmaatschappij hem in deze richting duwde terwijl hij het niet wilde, is duidelijk hoorbaar in nummers als The Doctor Is Calling en Time. ‘Heavy’ is het niet, maar wel oprecht en het is precies dat aspect wat de teksten voor mij nog steeds aantrekkelijk maakt: de eerlijkheid. Op I’ll Be There For You verontschuldigd Dave zich als het ware al aan de fans voor het album en belooft hij hen ze niet in de steek te laten, terwijl Wanderlust zijn situatie ongeveer uitlegt (I’m an outcast, riding into town alone).
De zwaardere nummers Insomnia, Prince Of Darkness en Crush ‘Em (waarvan laatstgenoemde de beruchte disco baslijnen heeft) klinken in mijn optiek daardoor eigenlijk veel minder oprecht en zijn daardoor voor dit album ook minder interessant. Dit alles bij elkaar maakt het album zeker niet beter dan Rust In Peace, maar ik vind toch dat Risk tekort wordt gedaan door de fans. De emoties, de eerlijkheid en bovenal de aanwezigheid van een groot aantal heerlijke rocknummers maken het voor mij iedere keer weer genieten. Deze mening zal waarschijnlijk door weinigen gedeeld worden, maar iedereen is natuurlijk vrij zijn eigen mening te geven. En ach, waar zou de discussie zijn zonder andere mening?
Tracklist:
1. Insomnia
2. Prince Of Darkness
3. Enter The Arena
4. Crush ‘Em
5. Breadline
6. The Doctor Is Calling
7. I’ll Be There
8. Wanderlust
9. Ecstasy
10. Seven
11. Time: The Beginning
12. Time: The End
