Belphegor, waarde lezer, behoeft wat mij betreft geen introductie. Ik zou u deze keer wederom kunnen opzadelen met een inleidend lulverhaaltje, en gelooft u mij maar, dat kost mij werkelijk geen enkele moeite. En het feit dat ik daar deze keer van af ga zien heeft niets te maken met een menselijk medelijden met de analfabeten die alleen "het rost" of "kut met peren" kunnen ontcijferen en dus willen lezen, maar met het feit dat de uiteenzetting over het reilen en zeilen van één van mijn persoonlijke favoriete bands op zich al genoeg letterlandschap zal beslaan.
Misschien ben ik, gezien het dweepgehalte, niet de juiste reviewer voor Belphegors nieuwe telg van een Pestapokalypse VI. Maar aan de andere kant wil een liefhebber in hart en nieren geen shit moeten slikken en geen natte broek krijgen van ellende, dus een zekere vorm van kritiek, indien gepast, kunt u ook van mij zonder meer verwachten. Want hoewel ik Pestapokalypse reeds zonder meer in mijn hart heb gesloten, ik u tevens kan mededelen dat Belphegor geluidsmatig toch enigszins stagneert, wat voor een band met een belphegoriaanse formule overigens niet geheel vreemd is, al met al.
Een band die black/death speelt kan na verloop van tijd 2 dingen doen: óf black óf death krijgt de overhand. Vroeger was Belphegor overwegender black. Tegenwoordig lijkt de balans heropgemaakt te zijn, en genieten beide muziekgenres een evenredig sproeiterritorium. Een balans die de heren van Belphegor wel in de sas houdt, want gedurende de laatste albums is daar weinig aan veranderd en spit de band het bestaande terrein steeds verder en dieper uit om met nieuwe nummers voor de dag te komen.
Van originaliteit is dus al lang geen sprake meer, ook niet op de nieuwe Pestapokalypse VI. Belphegor blijft Belphegor en trakteert de luisteraar wederom op een hoop bekende klanken (getuige om te beginnen al het laatste nummer Das Pesthaus/Miasma Epilog, luistert u maar eens goed!), zoals de al vanaf noot 1 aanwezige slepende en gierende gitaarriffs en de "blerghs" van Helmuth, om maar eens wat te noemen. Ook de bekende afwisseling tussen de gruwelijk doordreunende nummers en de sfeervolle, midtempo velvanjevleestrekkers is deze keer wederom van de partij, er wordt genoeg muzikale ruimte gemaakt voor alle wonderen die uit de Belphegor-toverhoed komen. Dus iemand die de vorige Belphegor-albums op handen droeg en niet reeds Belphegor-moe is, is binnen. Tjakka!
De pietleutige fijnproever kan ik wellicht ook nog een beetje over de streep trekken. Sowieso is mijn persoonlijke mening dat Pestapokalypse VI beter uit de verf komt dan de voorganger, Goatreich - Fleshcult. Voor mijn gevoel wist de band op dat album even niet helemaal uit welke hoek de wind nou moest waaien, en dat probleem is op de nieuwe telg volledig van de baan. Hoewel de nummers met de oude vertrouwde ingredienten worden gebrouwen zijn ze veel identiteitrijker dan die van de vorige plaat. Het geluid lijkt ook warmer te zijn, hetgeen toevallig of opzettelijk ook met de overheersende artworkkleur correspondeert. En aansluitend op dat "warmere" heeft de sound her en der wat zwakke oosterse trekjes meegekregen, lijkt het. Binnen de grenzen der eigen rijk lijkt Bephegor toch weer op ontdekkingsreis te trekken en binden nummers als Chants For The Devil, Sanctus Perversum en The Ancient Enemy u ondertussen de luchtwegen af.
De mazzel en de ballen!
Tracklist:
1. Belphegor – Hell's Ambassador
2. Seyn Todt In Schwartz
3. Angel Of Retribution
4. Chants For The Devil
5. Pest Teufel Apokalypse
6. The Ancient Enemy
7. Bluhtsturm Erotika
8. Sanctus Perversum
9. Das Pesthaus / Miasma Epilog
