Waar ijzeren kruizen zijn, zijn goden. Een god kan zich zonder zijn ijzeren kruis nog wel redden maar een ijzeren kruis zonder god is een taart zonder kers, een huwelijksnacht zonder jarretels en Kerry King zonder Slayer. Niet voor de hand liggend dus. Maar zaken worden helemaal een halfgaar roerei als de smeder en zaaier van de ijzeren kruizen opeens verkondigt dat de god er nooit is geweest.
Dismember serveert dit roerei. Onaangekondigd stormt de band je slaapkamer binnen, waar de oogleden zich net van elkaar ontdoen en de lucht van een bejaarde peuk en gedragen sokken nog sterk aanwezig is, en kwakt het gevaarte over je heen. Want na "Where Ironcrosses Grow" is Dismember nu helemaal aan de top met "The God That Never Was". Er is geen betere manier om je dag mee te beginnen.
Jawel, weer aan de top. Want laten we er verder geen doekjes omheen winden, Dismember heeft weer een dijk van een plaat in elkaar gedraaid. De elite van de Zweedse old-school death ramt onvermoeibaar door en bewijst nog maar eens dat de band na 18 jaar nog altijd het vuur aan menig scheen kan leggen.
Heel veel anders dan de voorganger klinkt "The God That Never Was" echter niet. Hier en daar wat rauwer, maar de herkenbare riffs en de karakteristieke solo's en ander gitaargeweld zijn gewoon gebleven. Gelukkig, want Dismember is op gebied van deze klanken heer en meester. De trekker van de kar die tegenwoordig goed gevuld is.
Het album knalt met de eerste tonen van de titeltrack meteen de pan uit. De aangename, ietswat groovy klanken vermengen zich met een duivels tempo en een ongetemde agressie waardoor het nummer als een op hol geslagen bulldozer voortdondert, blind voor alles en iedereen. Het begin van een woeste storm.
Eigenlijk is Dismember met dit album echt op en top Dismember. De plaat is niet opzienbarend progressief maar alles waar Dismember goed in is wordt op dit album nog eens extra onderstreept, aangedikt en uitgebuit. Alles komt weer in topvorm voorbij. Veelzijdige gitaren, gevarieerde loopjes, riffs, solo's (met een eervolle vermelding voor "Phantoms (Of The Oath)"), Matti Kärki in topvorm en dat alles ingepakt in een volle en bepaald niet kinderachtige geluidsjas.
Voor liefhebbers van goede Zweedse death is dit de kers op de taart, en laat de huwelijksnacht en Slayer maar zitten. Vanaf 20 februari is de kers uwes tot die tijd weet u zich met "Where Ironcrosses Grow" ook nog uitstekend te vermaken.
Tracklist
1. The God That Never Was
2. Shadows Of The Mutilated
3. Time Heals Nothing
4. Autopsy
5. Never Forget Never Forgive
6. Trail Of The Dead
7. Phantoms (Of The Oath)
8. Into The Temple Of Humiliation
9. Blood For Paradise
10. Feel The Darkness
11. Where No Ghost Is Holy
