Oke, zo extreem mag de stijlverandering van de inmiddels twee jaar geleden bij een verkeersongeluk ternauwernood aan de dood ontkomen band uit New York dan ook weer niet zijn. Luisterend naar What Doesn’t Kill You valt echter moeilijk te ontkennen dat dit niet dezelfde band is als het vijftal dat ons eclectische jazz/metal/hiphop-fusie platen als 300 Percent Density en The Coma Imprint bracht. Deze elementen zijn nog steeds aanwezig in Candiria’s sound, maar op dit album hebben ze wat plaats moeten maken voor meer mainstream invloeden.
Nummers als The Nameless King, Down en vooral Remove Yourself zijn toegankelijke songs, die een flinke nadruk op melodie kennen. Het refrein van het laatste doet me zelfs wat denken aan Incubus, en dit is dan ook een track waarmee de band, met de juiste promotie en marketing, een hit zou kunnen scoren bij het Amerikaanse mainstream heavy rock publiek. Daarnaast maakt vocale duizendpoot Carley Coma hier meer gebruik van z’n zuivere zangstem, ten koste van de kenmerkende screams die voorgaande albums domineerden.
In tegenstelling tot wat de onvermurwbare purist je zal vertellen, is dit niet vanzelfsprekend een slechte ontwikkeling. Candiria mag z’n nieuw gevonden melodische impulsen dan niet zo subtiel in de sound integreren als bijvoorbeeld The Dillinger Escape Plan dat vorig jaar deed met het onvolprezen Miss Machine, What Doesn’t Kill You kent genoeg vertrouwde elementen om de overgang naar een bredere muzikale horizon voor de luisteraar wat gemakkelijker te maken.
Nummers als het harde Vacant (bij vlagen wat jazzy) en het uitermate progressieve The Rutherford Experiment (zelfs met synth-solo’s) vormen voor de ongetwijfeld wat geschokte Candiria oudgedienden een reddingsboei die moet voorkomen dat ze in de krachtige stroming van de compactere, cleanere sound verdrinken.
In het agressieve 1000 Points of Light duiken eindelijk wat raps op, maar het échte hiphop feest begint als 9mm Solution gearriveerd is. Dit is zonder meer één van de sterkste nummers van het album, gekenmerkt door een aangename zomerse combinatie van raps en ragga/dancehall vocalen. Wat mij betreft mogen Schalk en Coma met een volledige hiphop plaat komen; het zou interessant zijn om te zien wat ze met dat genre kunnen buiten de toch enigszins beperkende context van een Candiria album.
Al met al is What Doesn’t Kill You een plaat die de volgelingen van Candiria waarschijnlijk in twee kampen zal opsplitsen. Persoonlijk heb ik geen probleem met een iets toegankelijker geluid, al moeten de heren er wel op letten dat ze niet al te veel afwijken van de oorspronkelijke muzikale basis die hun sound zo de moeite waard maakt.
Tracklist:
1. Dead Bury the Dead
2. The Nameless King
3. Blood
4. Remove Yourself
5. 1000 Points of Light
6. Down
7. 9mm Solution
8. I Am
9. Vacant
10. The Rutherford Experiment
11. Mathematics (live european bonus track)
12. Improvisational Jam (live european bonus track)
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
.jpg){kind=small}
