Meteen met de opener March Of Mephisto is duidelijk dat de zaken dit keer iets anders worden aangepakt. Dit keer geen intro, maar zitten we meteen in de muziek. Geen snelle opener, maar een mars-tempo en voor het eerst in de Kamelot-geschiedenis een keyboardsolo (van Stratovarius toetsenist Jens Johansen). Alsof dat al niet genoeg is, horen we ook nog eens voor het eerst grunts, die door Shagrath van Dimmu Borgir ingeschreeuwd zijn. Dit nummer zet de toon voor het hele album, dat over het algemeen een wat donkerder karakter heeft meegekregen.
Wat het meeste opvalt na de eerste luisterbeurt, is dat de snelheid er dit keer behoorlijk uit is gehaald. Epica zat vol met vlotte nummers, net zoals alle voorgaande cd's. Dit keer zijn slechts When The Lights Are Down en Serenade de enige echt up-tempo nummers. Tja, dat valt een beetje tegen. Persoonlijk vind ik de snellere nummers van Kamelot meestal de beste. Ik geef toe, af en toe komen er een paar snelle stukjes voorbij, maar dat is erg sporadisch. Ik ben geneigd om het album daarom een behoorlijk lagere score te geven, maar dat doe ik niet. Ten eerste zullen er mensen zijn die het helemaal niet erg vinden dat het allemaal wat trager is geworden. Ten tweede is het niet eerlijk tegenover de muziek,. Want wat er allemaal te horen valt, is wél goed.
De magie van Kamelot is nog altijd aanwezig. Die wordt nog steeds gecreëerd door de combinatie van pakkende composities, orkestrale ingrediënten en de zang van Roy Khan. Hij zingt weer de sterren van de hemel en zingt eens wat gevarieerder dan normaal. Mede door zijn zang is de ballade Abanded één van de mooiste die Kamelot heeft uitgebracht. Ook het andere boegbeeld van de band, gitarist Thomas Youngblood, lijkt steeds beter te spelen. Hij komt met de meest agressieve riffs (Moonlight) en zijn solo's worden steeds indrukwekkender (bijvoorbeeld zijn smerige solo in This Pain). Door alle toeters en bellen vallen de bas en drums niet echt op. Toch is het daarmee ook prima voor elkaar.
Wat moet ik nog vertellen over de nummers op The Black Halo? Bijna allemaal hebben ze pakkende refreinen, die ook bijna allemaal in je hoofd blijven zitten. En als we het over pakkend hebben, dan is The Haunting daar een goed voorbeeld van. Voor dit nummer is een clip gemaakt, met een kleine rol voor Epica-zangeres Simone Simons. Mede door haar maakt dit nummer wel een kans om gedraaid te worden op The Box (On The Rox). En hoewel alle nummers goed zijn, vind ik het titelnummer wat minder. Gelukkig volgt hierop Memento Mori. Eindelijk heeft de band een epic van 9 minuten gemaakt die naar meer smaakt. Het is eigenlijk een normaal Kamelot-nummer, maar er wat meer de tijd genomen voor bepaalde muzikale stukken. Absoluut de klapper van de cd. Leuk detail is dat beide gastzangers (Shagrath en Simone) nog eventjes voorbijkomen.
Qua orkestratie barstte de vorige cd Epica bijna uit haar voegen. Op The Black Halo is het wat teruggedrongen, maar het klinkt bij vlagen nog altijd behoorlijk bombastisch. Het geheel blijft een mooi en episch sfeertje houden. Als ik moet zeggen of The Black Halo nou beter is geworden, dan vind ik helaas dat dat niet het geval is. Persoonlijk vind ik dat Kamelot voor zichzelf met Epica de lat behoorlijk hoog heeft gelegd en The Black Halo heeft het niet kunnen overtreffen. Nu is het gewoon weer een goede plaat geworden, die net zo goed is als de rest van de catalogus. Er is veel veranderd, maar het vertrouwde geluid is gebleven. Als concept-cd is het weer opnieuw geslaagd. Trouwens, als je goed luistert, hoor je heel af en toe stukjes van Epica terug.
Tracklist:
1. March of Mephisto
2. When the Lights Are Down
3. The Haunting (Somewhere in Time)
4. Soul Society
5. Interlude I - Dei Gratia
6. Abandoned
7. This Pain
8. Moonlight
9. Interlude II - Un Assassinio Molto Silenzioso
10. The Black Halo
11. Nothing Ever Dies
12. Memento Mori
13. Interlude III - Midnight/Twelve Tolls for a New Day
14. Serenade
