Nederland mag trots zijn op een aantal succesvolle symfonische metalbands, zoals After Forever, Epica, Within Temptation en Delain. Sinds hun uitverkochte tour in 2022 is ook Blackbriar een toenemend bekende naam in dit repertoire.
De Assense formatie werd in 2012 opgericht door zangeres Zora Cock, drummer René Boxem, gitarist Bart Winters en bassist Frank Akkerman, die inmiddels is vervangen door Siebe Sijpkens. In 2016 sloot slaggitarist Robin Koezen zich bij de band aan, gevolgd door toetsenist Ruben Wijga in 2019. Blackbriar werkt nauw samen met andere Nederlandse symfonische artiesten en vertrouwt voor hun opnames op de gerenomeerde producer Joost van den Broek, die onder andere ook met Epica werkt.
Sinds het debuut in 2015 heeft Blackbriar een eigenzinnig en herkenbaar geluid ontwikkeld dat opmerkelijk constant is gebleven. Kenmerkend zijn de gotische thema's die in hun muziek en visuals uiterst goed uit de verf komen, versterkt door symfonische elementen zoals toetsen, strijkers en harmonieus verweven melodielijnen. De band creëert een verhalende, vaak spookachtige sfeer die centraal staat in de muzikale storytelling. Ook mythologie, folklore en sprookjes spelen een belangrijke rol. Het gehele paket resulteert in sfeervolle en aansprekende concepten. Dit komt niet alleen muzikaal tot leven, maar ook de in eigen regie geproduceerde muziekvideo's zijn noemenswaardig.
Sinds het onstaan is Blackbriar razendsnel gegroeit. De band heeft bepaald niet stilgezeten en het is bijna verrassed dat A Thousand Little Deaths pas het derde studioalbum is, gezien de reeks succesvolle tours, samenwerkingen en de populariteit op sociale media en streamingplatforms. Niet voor niets heeft de band zich inmiddels aangesloten bij Nuclear Blast Records. Naast optredens op grote festivals als Summer Breeze en Wacken en talloze uitverkochten zalen, mocht de formatie diverse prijzen in ontvangst nemen en in 2022 op live televisie optreden in opdracht van Stichting Kunst & Cultuur.
Met A Thousand Little Deaths grijpt Blackbriar in zekere zin terug naar het begin van haar carrière. Voor het schrijfproces trok de band zich terug naar het herenhuis dat te zien is in de videoclip van Until Eternity Ends, afkomstig van de debuut-ep Fractured Fairytailes (2015). Tijdens dit schrijverskamp werden, voor het eerst, de demo's die Zora en René het voorgaande jaar hadden geschreven, gezamenlijk beluisterd en uitgewerkt. Deze nieuwe aanpak heeft hoorbare invloed gehad op de plaat. De productie klinkt voller, rijker en beter in balans dan op eerdere releases.
Met opener Bluebeard's Chamber presenteert Blackbriar direct de meest catchy track van de plaat met een aanstekelijke refrein en een tot in detail uitgewerkte bridge. Composities als deze benadrukken precies de aantrekkingskracht van symfonische metal. A Last Sigh Of Bliss, Harpy en Green Light Across The Bay liggen volledig binnen de verwachting en sluiten naadloos aan bij het eerdere werk van de band, waarbij vooral de zang de leidende draad vormt.
Een ingetogen begin in Floriography, waarbij Zora's stem optimaal uit de verf komt, details van gefluister en prachtig pianospel grijpen de aandacht. De spanning wordt vastgehouden doormiddel van strijkers, een drijvende baslijn en een zorgvuldig getimede opbouw. Ook Catastrophe That Is Us springt eruit met een meeslepende gelaagdheid en krachtige compositie. Voor liefhebbers van Deadly Diminuendo (2021) en I'd Rather Burn (2018) is dit nummer een traktatie met een zwaardere toon, gevarieërde zang, catchy synths en een aanstekelijke baslijn. Door de slimme ritmische wendingen en wederom het gebruik van strijkers is het een catchy track met aandacht voor diepte.
Met The Hermit And The Lover kiest de band voor een hoopvollere en energieke toon. Het nummer vertelt over een heremiet die haar comfort in het alleen-zijn hervindt in haar minnaar zonder zich eenzaam te voelen. Het opzwepende tempo en de krachtige instrumentatie zorgen voor een dynamische sfeer, terwijl een bijna breakdown-achtige intermezzo met zware gitaren, orkestraties en een solo zelfs doet denken aan invloeden uit de metalcore.
My Lonely Crusade is verrassend. Zora zingt hier in een lager register dan we van haar gewend zijn, wat uitstekend harmonieert met de instrumentatie en de track een uniek karakter geeft. De spookachtige sfeer blijft behouden en de terugkeer naar haar hogere stem in het refrein zorgt voor een interessant opbouw. De track wordt afgesloten met een sterke gitaarsolo en subtiele effecten, zoals een industrële bas, gefluister en een spookachtige gil op de achtergrond.
Het zal smaakgebonden zijn, maar het wat pop-achtige I Buried Us weet minder te overtuigen. De in de muziekvideo herkenbare verwijzing naar de glazen kist van Sneeuwwitje sluit mooi aan bij de sprookjesachtige sfeer die de band vaak oproept. De track begint als een ballade met ingetogen coupletten en de opbouw is vrij voorspelbaar. Na de rustige passages volgt een typisch symfonsich refrein met een bijpassende brige, die echter wat repetititef overkomen. De korte pauze richting het slot biedt onvoldoende ruimte voor variatie, waardoor het laatste refrein minder krachtig en indrukwekkend uitpakt dan gehoopt.
De afgelopen jaren heeft Blackbriar bewezen hoge kwaliteit te leveren, de verwachtingen voor deze derde langspeler waren dan ook groot. Die verwachtingen worden grotendeels waargemaakt. De productie is van hoog niveau en de verhalen zijn boeiend. Muzikaal blijft A Thousand Little Deaths grotendeels binnen het vertrouwde schema. Toch laten nummers als The Hermit And The Lover, My Lonely Crusade en Catastrophe That Is Us doorschemeren dat er achter de compacte composities hoorbaar potentieel schuilt om verder uit te breiden. Het zou spannend zijn om te zien waartoe Blackbriar in staat is wanneer zij de voorspelbare structuren van couplet, refrein en brug durft los te laten. Dat neemt niet weg dat dit album gewoon goed uitgewerkt is en er ook duidelijke groei te horen is. De sound klinkt voller en meer in balans, waarchijnlijk mede dankzij het vernieuwde schrijfproces. Of Blackbriar in de toekomst binnen de veilige marge blijft of juist de sprong waagt om hun muzikale potentieel verder te ontplooien, zal moeten blijken. Aan ideën en toewijding ontbreekt het in ieder geval niet. Tot die tijd kunnen liefhebbers genieten van deze gevestigde symfonische band van eigen bodem.
Tracklist:
1. Bluebear's Chamber
2. The Hermit And The Lover
3. The Fossilized Widow
4. My Lonely Crusade
5. Floriography
6. The Catastrophe That Is Us
7. A Last Sigh Of Bliss
8. Green Light Across the Bay
9. I Buried Us
10. Harpy
