Nederland heeft door de jaren heen aardig wat thrash-acts voortgebracht die zich konden en kunnen meten met de internationale top. Na het verschijnen van de debuutlangspeler Trial Of The Perished in 2019 leek ook Anger Machine een kandidaat om de internationale podia te kunnen gaan bestormen. De energieke en agressieve groove-thrash, met duidelijke invloeden van Lamb Of God en in mindere mate Pantera, leverde een veelbelovend album op vol aanstekelijke riffs die retestrak worden uitgevoerd. Wat volgde was echter geen triomftocht, maar doodse stilte. Gelukkig verscheen onlangs dan toch eindelijk de opvolger, getiteld Human Error.
Op de nieuwe plaat beweegt de band zich weg van de eerder genoemde invloeden naar een veel meer eigen, thrashier geluid, zonder dat de groove of de intensiteit verloren gaat. Dat gevoel van eigenheid wordt nog versterkt doordat op deze plaat gitarist Thijmen den Hartigh voor de zang tekent en hij beduidend minder op Lamb Of Gods Randy Blythe lijkt dan zijn voorganger. Daarbij zijn de composities kwalitatief behoorlijk verbeterd: ze bevatten meer dynamiek en de tempowisselingen en stilistische variaties voelen minder geforceerd aan.
Gek genoeg zijn het juist de twee songs waar de Lamb Of God-invloeden nog wel hoorbaar zijn die tot de sterkste songs op het album horen. Acid Rainbow en Warpath bevatten retezware, groovende riffs, boeiende tempowisselingen en zijn intens en agressief van begin tot einde. De ritmische dynamiek tussen de gitaren en het uitstekende drumwerk van Corné Bos verdient een speciale vermelding. Nederthrash op zijn best.
Earthquaker is met afstand de beste song op het album. Het trage, wat atonale gitaarwerk van de intro trekt meteen de aandacht. Daarna blijft de wisselwerking tussen thrash, groove en progdeath voortdurend boeien, waarbij het nummer ook nog eens af en toe bijna ongemerkt van sfeer verandert. Hier laat de band zien dat het in staat is om ook bij langere en complexe composities te kunnen blijven boeien door te spelen met tempo en stilistische invloeden op een manier die helemaal eigen is. De vijfeneenhalve minuut die deze song lang is vliegt dan ook voorbij.
Anger Machine zet dus stappen, maar dat wil niet zeggen dat alles even goed gelukt is. In vergelijking met het voorgaande werk valt naast de compositorische vooruitgang ook de grotere variatie tussen de songs op. De gemiddelde kwaliteit is ook toegenomen en de productie is uitstekend. Het instrumentale Interlude, dat net geen minuut duurt, is het op een na laatste nummer van de plaat, voegt volstrekt niets toe en slaagt er alleen in om de luisteraar uit zijn ritme te halen. Human Error en vooral Killer In Disguise zijn onevenwichtig van structuur, waarbij de tempowisselingen soms wringen en de stijlwisselingen niet goed op elkaar uitsluiten. Ook de zanglijnen zijn ritmisch niet sterk, alsof Den Hartigh te gehaast zingt of gewoonweg meer woorden heeft dan hij kwijt kan.
Al met al is Human Error gewoon een goede, soms heel goede, groovethrash-plaat die ook na herhaalde beluistering blijft boeien en weinig zwakke momenten kent. Gelet op het feit dat dit pas de tweede full length van de band is, mag je concluderen dat Anger Machine een goede toekomst voor zich heeft. De belofte van het debuut is in elk geval meer dan ingelost en het lijkt een kwestie van tijd voor de heren opgepikt worden door een groot label.
Tracklist:
1. Intro
2. Parasite
3. Deadline Flatline
4. Earthquaker
5. Killer in Disguise
6. Obstacle Course
7. Human Error
8. Acid Rainbow
9. Interlude
10. Warpath
