Het Italiaanse Messa timmert gestaag aan de weg en is zich langzamerhand aan het opwerken tot een internationaal zeer gewaardeerd gezelschap. Zo stond de groep rond zangeres Sara Bianchin dit jaar liefst voor de derde keer in haar bestaan op de planken tijdens het Roadburn-festival, om het nieuwe album The Spin integraal voor een volgepakte Main Stage ten gehore te brengen. Dat het doom/rockkwartet de wind in de zeilen heeft, blijkt ook wel uit het feit dat iedere langspeler van Messa op een groter label wordt uitgebracht. Debuutalbum Belfry (2016) verschijnt nog in eigen beheer. Tweede langspeler Feast For Water (2018) wordt vervolgens nog uitgebracht door het kleinschalige Aural Music. Voor Close (2022) heeft Messa onderdak gevonden bij het goed aangeschreven, gespecialiseerde label Svart Music.

Voor The Spin, de vierde langspeler van deze nog steeds uit de oorspronkelijke bezetting bestaande groep, heeft Messa getekend bij Metal Blade Records. Dan begin je toch wel mee te tellen! Het knappe aan deze plaat is bovendien dat Messa niet voor de weg van de minste weerstand heeft gekozen. De band kiest voor een veelzijdiger, opener aanpak, die tegelijkertijd wordt vertaald in meer gefocuste nummers en een korte speelduur van veertig minuten. Daarmee klokt The Spin in totaal ruim vijfentwintig minuten korter dan zijn voorganger Close.

Die kortere speelduur wil overigens zeker niet zeggen dat er minder gebeurt in de muziek. Zo valt alleen al in de opener Void Meridian van alles te ontdekken in de vier minuten die het nummer duurt. De track begint met subtiele, futuristische keyboards om zich via de strakke ritmesectie te ontwikkelen tot een ijzersterke, Dool-achtige rocker. De vlammende, gevoelige solo van Alberto Piccolo is de kers op de taart. Ook in het stuwende, maar tegelijkertijd atmosferische At Races zijn de raakvlakken met Dool in het gitaar- en drumwerk - en qua kwaliteit overigens - duidelijk hoorbaar, hoewel de muziek door het stemgeluid van Bianchin een heel andere, warmere klankkleur krijgt.

Hoewel de basis nog steeds in de doom metal ligt, is de muziek op The Spin zeer melodieus, met veel ruimte voor harmonieuze melodieën, blues-achtig soleerwerk en fraaie hardrockpassages. Regelmatig is er ook ruimte voor muzikale verrassingen. Zo combineren de Italianen in Fire On The Roof nieuwe invloeden (de gothic-achtige synthklanken) met verrassend veel muzikaliteit en enkele effectieve, ruigere versnellingen. In Immolation speelt het viertal op fraaie wijze met contrasten, door heel intiem te beginnen (met louter piano en zang) en in de tweede helft de compositie richting onstuimiger wateren te sturen door middel van een ‘bluesy’ solo en woeste drumroffels.

Er zijn twee relatief lange nummers te vinden op The Spin. Zowel The Dress als afsluiter Thicker Blood halen de acht minuten. Daarvan is met name eerstgenoemde, waarvan overigens ook een sfeervolle videoclip is verschenen, een hoogtepunt. De blues- en jazz-invloeden komen vooral in het bijzonder sterke middengedeelte goed uit de verf. De meanderende, dromerige passage met saxofoon, broeierig gitaarspel en subtiel drumritme geeft het nummer prachtig diepte mee. De afsluiter begint met omineus, synthwave-achtig toetsenwerk, om zich tot een solide doomrocktrack te ontwikkelen, waarin vooral de zuivere, heldere uithalen van Bianchin meerwaarde bieden.

The Spin is een album waarop alle puzzelstukjes voor Messa lijken samen te vallen. De groep heeft inmiddels het zelfvertrouwen om nieuwe invloeden in de sound te verwerken en de muzikale bagage om dat op een compositorisch zeer vernuftige manier uit te voeren. Het eindresultaat is een zeer muzikaal, boeiend, interessant en tegelijkertijd toegankelijk album, dat de band waarschijnlijk verder op het pad richting internationaal succes zal zetten.

Tracklist:
1. Void Meridian
2. At Races
3. Fire On The Roof
4. Immolation
5. The Dress
6. Reveal
7. Thicker Blood