Consistentie is een onderschatte kwaliteit. Relatief weinig bands slagen erin om gedurende een langere carrière constant een hoog niveau vast te houden. In sommige gevallen beginnen groepen er na verloop van tijd op los te experimenteren, met soms geslaagde en soms minder geslaagde gevolgen. In de meeste gevallen houden bands weliswaar vast aan hun oorspronkelijke stijl, maar taant de kwaliteit van het materiaal gaandeweg en neemt de inspiratie af.
De Oekraïense blackmetalband Drudkh is echter niet alleen stijlvast, maar ook zeer consistent in het afleveren van kwalitatief hoogstaande albums. En dat doet de groep rondom gitarist en bassist Roman Saenko al meer dan twintig jaar. Sinds het prachtige debuutalbum Forgotten Legends (2002) heeft dit gezelschap de ene na de andere uitmuntende, zeer sfeervolle blackmetalplaat uitgebracht, vol glooiend gitaarwerk, melancholische diepgang en hypnotiserende repetitie. En hoewel de latere platen wat accentverschuivingen bevatten, is de kern van de muziek ruim twee decennia hetzelfde gebleven. Het in 2022 verschenen All Belong To The Night beschreef ik nog als de perfecte soundtrack om in de donkere dagen mee weg te dromen.
Met Shadow Play is Drudkh toe aan zijn dertiende langspeler. Het mag geen verrassing heten dat de sound voortborduurt op de vorige platen. Dat heet: buitengewoon stemmige, contemplatieve black metal, waarin groezelige riffs op uitgesponnen wijze worden herhaald totdat de luisteraar er volledig door is gegrepen. Met de lange, bijna zeven minuten durende opener Розвіювання Попелу (Scattering The Ashes) maakt de band het echter wel erg bont. We luisteren naar veldopnames van iemand die door de krakende sneeuw loopt, aangevuld met een minimalistische riff en een monotone ambient-keyboardpartij. Dat is best sfeerverhogend voor een minuut of twee, maar met bijna zeven minuten wel aan de lange kant.
Als de grootse openingsriff van Квітень (April) echter uit de speakers komt donderen, in combinatie met het als altijd solide drumwerk van Vladislav Petrov, is het wat saaie intro volledig vergeten. Dit ruim elf minuten durende epos is Drudkh in volle glorie: een majestueuze soundtrack voor wandelingen door glooiende landschappen. Het is moeilijk de vinger te leggen op de specifieke aspecten die Drudkh zo ver verheffen boven de gemiddelde atmosferische blackmetalgroep, maar de delicate balans tussen herhaling en vernieuwing in de composities is er één van. Daardoor slaagt de band er steevast in om uitgesponnen nummers als Вигнання (The Exile) boeiend te houden, terwijl de herhalende riffs ook ervoor zorgen dat de tracks zeer meeslepend zijn.
De muziek van Drudkh wordt gekenmerkt door een bepaalde mate van subtiliteit. Dat komt op Shadow Play vooral tot uiting middels de smaakvolle, nooit overheersende maar desondanks verdiepende ondersteuning op het keyboard, die zorgt voor een warme gloed in de melancholische en vaak grimmige composities. De prachtige begeleiding in Напередодні (The Eve) is een mooi voorbeeld. De ‘yin’ van deze ‘yang’ is de rauwheid, die ook een wezenlijk onderdeel is van de totaalsound. Zo begint Опале Цвітіння (Fallen Blossom) met rammelende blastbeats, waardoor dit nummer behoorlijk agressief overkomt. Ook de doorleefde en verbeten strot van Thurios, die door de jaren heen steeds krachtiger klinkt, draagt bij aan die rauwe kant van de band.
Het is bijzonder knap wat Drudkh laat horen op deze nieuwe langspeler. Shadow Play bevat niet alleen alle elementen die deze band zo uniek maken. Veel belangrijker is dat het album even bezield klinkt als de oudere platen. Het is muziek met hart en ziel, waarvan de emotionele lading en intentie overslaan op de luisteraar.
Tracklist:
1. Розвіювання Попелу (Scattering The Ashes)
2. Квітень (April)
3. Вигнання (The Exile)
4. Опале Цвітіння (Fallen Blossom)
5. Напередодні (The Eve)
6. Спрага (The Thirst)
