Dat de organisator van Euroblast een neusje voor talentvolle progressieve metalbands heeft, lijdt geen twijfel. Toen hij pak 'm beet tien jaar geleden Vola onder zijn vleugels nam, gingen deuren open, die anders voor deze Denen gesloten waren gebleven. Hoewel de opvolger van de debuutplaat Inmazes op zich klaar stond, werd hij stilzwijgend op de iets langere baan geschoven om zodoende de aandacht en het publiek te genereren die dat debuut verdiende. Feit is natuurlijk wl dat je dat publiek warm moet houden. De aandacht en interesse worden immers ook door de concurrentie opgeist. Zodoende volgde Applause Of A Distant Crowd in 2018 en Witness in 2021. Middels dit driejaarlijkse releaseschema zijn we dit jaar dus weer toe aan een nieuwe. Toeval of niet, dientengevolge verwelkomt het progressieve kwartet begin volgende maand Friend Of A Phantom in zijn discografie.
Vola pakt groots uit. Zo klinken de eerste noten gelijk majestueus. Qua sound herkennen we de magistrale poductie van Meshuggah, maar dat is lang niet alles. Openingstrack Cannibal valt namelijk vooral op doordat de heren gebruik hebben gemaakt van de vocale diensten van niemand minder dan Anders Fridn, die we natuurlijk kennen van In Flames. Ten opzichte van Shahmen in These Black Claws op de voorganger is dat een flinke stap op de ladder van metalland. Hoewel Asger Mygind het 'harsh vocal'-kunstje prima verstaat (luister bijvoorbeeld maar eens naar het laatste stuk van Break My Lying Tongue), is de toevoeging van Fridns grunts wel even een ander verhaal. Muzikaal is het best even wennen, maar na verloop van tijd valt dat kwartje wel. Daarnaast is het natuurlijk wel lekker namedroppen met zo'n vent op je tracklist.
Groots en majestueus zijn ook de refreinen. We hadden ook niet anders verwacht. Dat is immers het handelsmerk van deze in 2006 opgerichte formatie. De uit meerdere lagen opgebouwde zang is uit duizenden herkenbaar en al na enkele luisterbeurten blijkt dat de heren ook deze keer heerlijke meezingers bij elkaar gepend hebben. De vaak contrasterend kalmere coupletten bouwen als vanouds toe naar die majesteitelijke riffs. Dat dopamine stimulerende, anticiperende gevoel van 'ja daar komt ie' heeft de band nog altijd in de vingers.
De haast obligatoire 'ballad' krijgen we in de vorm van Glass Mannequin. Ook in dat opzicht is Friend Of A Phantom herkenbaar. De mannen lijken hier meer terug te grijpen op het debuut (Emily), dan op zijn opvolgers Applause Of A Distant Crowd (Ruby Pool) en Witness (Freak). Geen slechte keuze.
Middels de welbekende elektronica in Bleed Out bouwt men vakkundig weer uit naar waar men was. Met dergelijke rustpunten hebben de zwaar aangezette, complexe, doch melodieuze riffs extra impact. Ze geven de plaat het zogenoemde extra cachet. Laat dat maar aan Vola over. Het schreeuwende contrast tussen Myginds zalvende zang en zijn gepolijste grunts wordt kracht bijgezet door het vakkundig afwisselen van dromerige semi-intermezzo's en heavier riffs. Hoewel de plaat naast Meshuggah hier en daar weer herinnert aan de oude Gojira blijkt toch bovenal dat Vola een eigen stijl en sound heeft, die eigenlijk nooit echt verveelt.
Zo heeft Vola de messen weer geslepen en is het klaar voor het volgende hoofdstuk in zijn jongensboek. De herkenbare ingredinten zijn opnieuw gemixt en daarmee is deze plaat herkenbaar. Door een heavier sound klinken de refreinen nog majestueuzer dan ze al waren en daarmee zetten de Denen weer een stap voorwaarts. Het enige waar de band voor moet waken is dat het allemaal niet te formulair begint te worden, maar met het vakmanschap dat de heren tentoonspreiden heb ik er alle vertrouwen in dat ze deze valkuil moeiteloos weten te omzeilen.
Tracklist:
1. Cannibal (feat. Anders Fridn)
2. Break My Lying Tongue
3. We Will Not Disband
4. Glass Mannequin
5. Bleed Out
6. Paper Wolf
7. I Don't Know How We Got Here
8. Hollow Kid
9. Tray