De Finse doommetalband Swallow The Sun wordt soms in de categorie ‘chill metal’ geplaast. In de 23 jaar dat de band actief is, heeft zijn stijl weinig veranderingen ondergaan. De muziek kenmerkt zich door melancholie, majestueus toetsenwerk en melodieuze gitaren, waarbij de zuivere, cleane zang en diepe grunts van frontman Mikko Kotamäki centraalstaan. Hoewel doom metal niet bekendstaat om ruige klanken, draait het juist om zware, meeslepende sounds en melodieuze details. De echte uitdaging ligt in het boeiend brengen van de muziek met een traag tempo, iets dat Swallow The Sun in het verleden heeft bewezen te kunnen.
In het geval van de nieuwe langspeler Shining is die classificatie binnen de categorie ‘chill metal’ echter meer dan terecht. Hoewel de tien nummers stuk voor stuk prima zijn, gebeurt er niet veel spannends. Dankzij de productie van de tweevoudig Grammy-genomineerde producer Dan Lancaster (bekend van zijn werk met Bring Me The Horizon, Muse, Blink-182) heeft het album een volle, rijke sound en klink het geweldig. Toch blijft het tempo grotendeels gelijk en ligt er meer nadruk op cleane zang dan op eerdere goed ontvangen albums zoals Moonflowers (2021) en New Moon (2009). Hierdoor ontbreekt de variatie, waardoor de aandacht soms verslapt en de nummers minder onderscheidend zijn.
Gelukkig zijn er nog wel wat grunts en screams te horen, zoals in MelancHoly, dat wordt versterkt door een bijna jazz-achtige gitaarlijn. Kold valt op door diverse vocalen en onderscheidt zich met tempowisselingen en een melodieus samenspel van toetsen, drums, bas en gitaar, wat het een sterke track maakt. In Velvet Chain is een prachtig duet te horen en het nummer is tot in de puntjes uitgewerkt. Charcoal Sky, de beste track van het album, brengt het tempo wat omhoog en laat horen dat deze band ook steviger kan uitpakken. De volle grunts, strakke drums en het zwartgeblakerde gitaarwerk doen denken aan nummers van bijvoorbeeld New Moon en herinneren eraan dat deze stijl het sterke punt van de band is. Het roept de vraag op waarom er slechts één nummer in deze uitvoering op het album te vinden is.
November Dust is een track waarin de band keurig binnen de muzikale lijntjes blijft. De gitaren en toetsen volgen dezelfde voorspelbare structuur, terwijl de vocalen en drums dit zonder enige eigen inbreng ondersteunen. Dit resulteert in een weinig boeiende track, waar zelfs een mooie, maar inhoudsloze solo geen verandering in brengt. Ook Tonight Pain Believes kampt met hetzelfde probleem. De screams verdwijnen volledig in de moderne, ingetogen sound, waardoor ze niets toevoegen aan het geheel. De titeltrack begint als een ballad, aangevuld met screams en grunts. In principe een interessante combinatie, maar met een speelduur van bijna negen minuten weet het nummer de aandacht niet vast te houden. Hoewel de intensiteit gelijdelijk toeneemt en ondersteund wordt door een moderne soundscape met sfeervolle effecten, komt het nummer uiteindelijk niet echt tot leven. Het beweegt van rustig naar nog rustiger.
Shining werd aangekondigd als een innovatieve plaat die de sterke punten van deze ervaren band moest benadrukken. Hoewel de productie indrukwekkend is en de sound vol en rijkt klinkt, komt het geheel toch wat vlak, mat en saai over. De band heeft duidelijk uitgepakt qua productie en marketing, maar muzikaal gezien blijft het album achter. Het is zeker geen slechte plaat; de geluidskwaliteit is sterk en de tracks zijn fraai uitgewerkt. Toch zorgt de ingetogen en rustige toon ervoor dat Shining niet, zoals gehoopt, zal schitteren tussen andere releases.
Tracklist:
1. Innocence Was Long Forgotten
2. What Have I Become
3. MelancHoly
4. Under The Moon & Sun
5. Kold
6. November Dust
7. Velvet Chains
8. Tonight Pain Believes
9. Charcoal Sky
10. Shining
