Gekeken naar de gemiddelde output van het Britse Tesseract, mag gerust geconcludeerd worden dat het interval tussen de vorige plaat Sonder en het onderhavige object een grote is. De voorganger dateert immers uit 2018, terwijl de band sinds het debuut One in 2011 steevast binnen de tweeënhalve jaar wel iets van zich liet horen. Over genoemde laatsteling concludeerde ik destijds dat het een volwassen en stabiele plaat is, maar dat is natuurlijk geen garantie voor succes en eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik Sonder niet vaak opzet. Maar dat geldt eigenlijk voor de hele discografie. Tesseract moet men eigenlijk gewoon live horen.
Nadat het zolderkamerproject van gitarist Acle Kahney (beroemd geworden middels zijn MP3'tjes op het Meshuggah-forum) uitgegroeid was tot een volledige band, debuteerde de godfathers van de djent avant la lettre op het destijds nog eendaagse Euroblast. In Nederland was de band voor anderhalve man en een paardenkop in Tram, Huizen en Winston, Amsterdam te aanschouwen. Heuglijke optredens want sindsdien ging het hard. Via vijftien concerten en zes release-reviews is deze release - War Of Being- veertien jaar later op mijn deurmat gevallen. Niet letterlijk, want onder mijn brievenbus ligt geen deurmat, maar daarnaast moeten wij journalisten het tegenwoordig ook gewoon met digitale kopietjes doen. Tijden veranderen. Genoeg nostalgisch geëmmer. Het verleden is dood, djent is dood, het gaat om het nu. Toch? Of...? Je moet de geleerde lessen uit het verleden natuurlijk niet vergeten, maar juist meenemen naar de toekomst.
En laat dat nou precies zijn wat de mannen van Tesseract uitermate goed begrepen hebben. In ruim een uur tijd trekt het vijftal werkelijk alle trucs - zowel oude als nieuwe - uit de trucendoos. De voor metal minder gangbare ruimte voor de bas vormt wederom de kern. De ervaring leert dat je dat gerust aan Amos Williams kunt laten. Zijn kompanen buitelen vervolgens naar hartelust over elkaar om hun kunsten te vertonen. Over elkaar heenbuitelen is echter wat oneerbiedig uitgedrukt, want als er iets van toepassing is op War Of Being, dan is het de gecoördineerde amalgamatie van alles wat de band in huis heeft. We horen dus hoekige riffs á la Sunrise uit de begintijd, gelaagde zang die we kennen van het album Altered State (2013) met zanger Ashe O'Hara, ambient progressies zoals bijvoorbeeld in Hexes en Cages en flirts met popmuziek zoals in King en Luminary. De oplettende kenner zal opgemerkt hebben dat hierin ook een chronologische volgorde verborgen zit. De band heeft zich inderdaad ontworsteld aan het djent-keurslijf. Voor zover zoiets eigenlijk überhaupt bestaat, maar feit is dat de band zijn eigen niche en eigen sound heeft ontwikkeld. Ik ben niet zo'n genrefetisjist, maar als er een eigen genre voor Tesseract zou zijn, zou ik dat niet gek vinden.
Wie zijn geduld niet heeft kunnen bedwingen en zich al gelaafd heeft aan de reeds als single gereleasete, elf minuten durende monstertrack War Of Being, had een en ander ongetwijfeld zelf al wel geconcludeerd. In die zin kan deze track als een compacte bloemlezing van de plaat zelf en van de discografie als geheel beschouwd worden. Dezelfde luisteraar zal ongetwijfeld ook ontdekt hebben dat - zoals we eigenlijk wel gewend zijn van Tesseract - de track enorm veel muzikale informatie bevat. De houdbaarheid van dergelijke tracks valt daarmee moeilijk in te schatten en dat geldt dan ook voor de plaat in zijn geheel. De knagende tand des tijds zal zijn werk doen, de toekomst zal het leren.
Wie op zoek gaat naar kritiekpuntjes zal die natuurlijk altijd vinden. Zo valt te betogen dat zanger Daniel Tompkins hier en daar wel heel erg uitbundig zijn kunsten vertoont. Het gaat soms wel héél erg van hot naar her en 'all-out'. Maar ja, dat is vooral een kwestie van smaak. Daarnaast zullen met name fans van het eerste uur wat minder gecharmeerd zijn van sommige passages die zich wel heel erg opvallend in het pophoekje laten plaatsen. Het is een kwestie van aandachtig luisteren om deze secties gered te horen worden door de progressieve elementen waarmee de songs doorspekt zijn. Zo valt er altijd wel wat te mekkeren en zijn er altijd wel mitsen en maren te vinden. Waar het op neerkomt, is dat de mate waardering van producten als aankomt op het vermogen kwaliteit en originaliteit in te zien en te waarderen. Door de jaren heen is Tesseract in staat gebleken steevast releases van hoog niveau af te leveren, en dat is nu niet anders.
U begrijpt het al, dit wordt geen track-voor-track review. Daarnaast doet het uitlichten van specifieke passages geen recht aan het geheel. Het geheel is namelijk - zoals te doen gebruikelijk bij Tesseract - meer dan de optelsom van de samenstellende delen. Wat buiten kijf staat, is dat de 'post-djenters' weer een meesterwerkje afgeleverd hebben. De band geeft u ruimschoots de tijd om de plaat van voren tot achter uit het hoofd te leren, want voor een optreden binnen 's lands grenzen moeten we wachten tot volgend jaar februari. De mannen begeven zich namelijk eerst naar Amerika - de Verenigde Staten ervan, en Canada, om precies te zijn.
Tracklist:
1. Natural Disaster
2. Echoes
3. The Grey
4. Legion
5. Tender
6. War Of Being
7. Sirens
8. Burden
9. Sacrifice
