Sirenia gooit het over een andere boeg. Bandleider/componist Morten Veland probeerde het de afgelopen jaren met een wat progressievere benadering, maar die sloeg niet aan. Het helpt ook niet dat de mix op de meest recente plaat Riddles, Ruins & Revelations (2021) onevenwichtig is. Het gevolg is een teruglopend aantal fans en dat terwijl het doel was om juist weer wat van de achterstand in te halen. Het roer moest dus om en dat resulteert in een andere tactiek. Dat leverde Veland met zijn project Mortemia al veel succes op. Lukt dat ook met Sirenia?
1977 is een heel toegankelijk en melodieus album, dat geïnspireerd is door de jeugdhelden van de bandleden. Meerdere nummers hinten naar de jaren tachtig en The Setting Darkness komt bijvoorbeeld in de buurt van ABBA. Deze compositie en meerdere andere, zoals de eerste drie waarmee het album sterk aftrapt, kun je na enkele luisterbeurten al meezingen. In elk nummer is er wel een korte passage waarin de instrumentalisten hun kunsten mogen vertonen, maar verwacht geen complexe samenkomst van verschillende elementen of onnavolgbare ritmetwists zoals op de voorganger, maar een terugkeer naar het titelnummer van Dim Days Of Dolor (2016).
De mix is veel evenwichtiger dan we de afgelopen jaren van Sirenia gewend zijn. Wat dat betreft heeft HK in Vamacara Studio te Parijs goed werk geleverd. Mede doordat de bijdragen goed in balans gebracht zijn, ligt het album direct prettig in het gehoor. De traditionele metalinstrumentatie en de moderne elektronica sluiten veelal goed op elkaar aan en krijgen beide een goede plek in de mix. Die elektronica heeft trouwens de symfonische elementen naar achteren gedrongen. Dit keer hoor je verrassend genoeg geen koor en is er veel minder bombast van klassieke instrumentatie. Toch zijn de composities groots, met name door de gelaagdheid en het feit dat alle elementen in de juiste proportie en samenhang de ruimte krijgen.
Hoewel de meeste songs rechttoe rechtaan zijn, staan er toch wat verrassingen op de plaat. Zeer geslaagde verrassingen, want het dynamische Fading To The Deepest Black varieert prima tussen blastbeats en tremoloriffs enerzijds en cleane zang van Veland en jarenzeventiggitaargetokkel anderzijds. De atmosferische ballad Oceans Away is op een heel andere manier verrassend en mag beslist een hoogtepunt genoemd worden. Dit komt vooral door het melancholische, aangrijpende karakter en de emotionele voordracht van zangeres Emmanuelle Zoldan.
Het zijn echter vooral de nummers met een energieke vibe die de dienst uitmaken. Dopamine heeft wel iets van Visions Of Atlantis en A Thousand Scars komt in de buurt van Sabaton en Ad Infinitum. Het is echter onmiskenbaar Sirenia wat je hoort. Zo bevat Delirium operazang van Zoldan en extreme vocalen van Veland. Daarmee brengt deze track je terug naar hoe de band begin van dit millennium klonk. Timeless Desolation is een mooie mix tussen oud en nieuw.
Sirenia gaat met de tijd mee, vergeet zijn jeugd niet en komt met een heel aangenaam, melodieus en prima gemixt album. De tracks zijn catchy, energiek en hebben een hoge herspeelwaarde. Voor je het weet ben je aan het einde van de tracklist en heb je zin in meer. Waar Morten Veland de laatste jaren zoekende en experimenterende leek, weet hij nu de juiste balans te vinden en gaat hij samen met de anderen beslist nieuwe liefhebbers van zijn muziek aantrekken.
Tracklist:
1. Deadlight
2. Wintry Heart
3. Nomadic
4. The Setting Darkness
5. A Thousand Scars
6. Fading To The Deepest Black
7. Oceans Away
8. Dopamine
9. Delirium
10. Timeless Desolation
11. Twist In My Sobriety (Tanita Tikaram-cover)*
* bonustrack
