Kollapse komt uit Denemarken en heeft de nobele taak op zich genomen u te voorzien van nieuwe metalen audio-input middels het schijfje Sult. Allereerst wordt de aandacht getrokken door het verontrustende artwork van Peter Drastrup. Het zet de toon voor de sfeer op deze plaat. Als ik dan ook de titel even door de Deense Google Translate trek, wordt al snel duidelijk dat de beste heren geen vrolijke, flierefluitdeuntjes in elkaar hebben geflanst. Sult betekent namelijk honger. Laten we dan ook de geheel Deenstalige tracklist maar even door 's lands meest populaire vertaaldienst halen:
- Operatie
- Knielend
- Verdrinkt
- Last
- Libido
- Daar waar ik denk is altijd duisternis
Al snel wordt duidelijk wat de Aalborgse psyche-spiegelaars beweegt. De diepste krochten van het brein worden onder de loep genomen. Op zoek dus naar de oudere hersendelen. Daar waar ons fundament, onze essentie ligt. De plaats waar bij Kollapse de existentiële crises en eenzaamheid hoogtij vieren. Daar vond dit trio inspiratie om deze kleine drie kwartier aan rauwe emotie bij elkaar te pennen. Hogere hersenfuncties die oordelen over zaken als ethiek en esthetiek zijn dan ook geenszins prioriteit. Ver buiten beeld zelfs. Zo lijkt het.
Nou is schoonheid natuurlijk een heel persoonlijk verhaal en duisternis geen vreemde onder de creatieve geesten op deze aardbol. Immers, zijn het niet de grote kunstenaars op deze wereld die de grootste innerlijke demonen aantroffen in hun ziel? Nietzsche, Salvador Dali, Tsjaikovski en natuurlijk onze eigen Vincent van Gogh... Allen waren ze vroeg of laat rijp voor de psychiater, of erger. Nou wil ik geenszins impliceren dat Sult een product van hetzelfde kaliber als de werken van deze grootheden is, maar er schuilt kunst in deze composities - kunst als bijproduct van een gekwelde geest, die een uitweg zoekt. Want hoewel gefolterde psyches verre van onbekend zijn in de ruigere uithoeken van de metalwereld, zien we dikwijls een vrij monotone, rechttoe-rechtaaan benadering van ons zo geliefde genre. Gelukkig lijden de krioelende, kronkelende composities van dit drietal geenszins aan die vermaledijde eentonigheid en eenvormigheid.
Bovendien is de productie lekker rauw en sluit daarmee aan bij de thematiek. Ten opzichte van de hedendaagse cleane, strakgetrokken producties klinken de drums niet zo uitgebalanceerd, maar dat kan evenwel een heel bewuste keuze zijn geweest. Hetzelfde geldt voor het getormenteerde geschreeuw dat zich laat typeren als crust/hardcore. Ook hier niets dan ongepolijste erupties van verontruste, verwarde dissociaties uit de spelonken van eenzaamheid en isolement. Overigens zonder dat het tot een rommelige brij verworden is. Sterker nog, de instrumenten zijn uitermate goed te onderscheiden. Ook wel lekker natuurlijk, als je maar met z'n drietjes bent.
En dan komen we bij die slottrack aan. Ik breng de vertaling van Der, Hvor Jeg Tænker, Er Der Altid Mørkt nog maar even in herinnering: Daar waar ik denk is altijd duisternis. Na al het arty hardcore- en crustgeweld klimmen we op naar de hogere regionen van het brein. Daar waar het denken plaatsvindt, is het donker en duister. Gaat u er maar even voor zitten, want Kollapse trekt maar liefst twaalf minuten uit om die duisternis uit de doeken te doen. Het tempo gaat omlaag en er is ruimte voor introspectieve contemplaties.
Is het berusting? Is het uitputting? Is dit het einde? Is dit het? Is dít het? Is dit hét? Na een versnellingsschijnbeweging in minuut vier en angstwekkende wanhoopskrijsen in minuut vijf doet de trompet zijn intrede. Het vervreemdende effect dat dit instrument teweegbrengt, mist zijn uitwerking niet. De dissonant zwalkende solo die begeleid wordt door elektrisch gitaargetokkel toont wijde vlaktes en eindeloze leegtes. In Heideggers quasi-filosofische woorden: Het is het niets dat nietst. Wat een twist. Wat een vondst. Vertel me waar we in hemelsnaam aan begonnen zijn. Vertel me waar we in hemelsnaam aanbeland zijn. Waarom...? Hoe...? Wat...? Waar...? Hallo...? Is daar iemand...?
Aldus eindigt Sult, maar de honger is niet gestild. Er is honger naar meer. Dit intense werkje verdient live-aandacht. Dit moet nodig eens op de planken in een groezelig zaaltje waar het stinkt naar schraal bier, waar de belichting bestaat uit 2x2 statische spotjes met halfgescheurd kleurenfilter en waar het zaalgeluid gedaan wordt door de dj, die wegens gebrek aan vrijwilligers en een overdosis motivatie zijnerzijds tevens de late bardienst draait. Ik zet de plaat nog maar eens op.
Tracklist:
1. Drift
2. Knæler
3. Drukner
4. Byrd
5. Libido
6. Der, Hvor Jeg Tænker, Er Der Altid Mørkt
