Met Kiske, Derris én Hansen op zang en drie gitaristen (Michael Weikath, Sascha Gernster en wederom Hansen) is er een nieuw hoofdstuk aangebroken. Daarom gaat het album simpelweg als Helloween door het leven. Zoals gezegd heeft de band met Derris nooit broddelwerk afgeleverd. Maar voor Helloween moest er een tandje bijgezet worden, want plots zijn daar de Kiske- en Hansenliefhebbers bijgekomen die hoge verwachting hebben. Voor de extra nostalgiefactor is het album analoog opgenomen en is gebruikt gemaakt van de drumkit van voormalig en veel te vroeg overleden drummer Ingo Schwichtenberg. Naast vaste producer Charlie Bauerfeind is Dennis Ward toegevoegd als tweede luisterend oor. Tenslotte is de albumcover nu eens niet een lelijke compositie uit de computer, maar een heus olieverfschilderij.
Niets is dus aan het toeval gelaten om van Helloween een topproduct te maken dat net wat meer te bieden heeft dan gemiddeld. En in die missie is het zevental ruimschoots geslaagd. Allereerst is daar natuurlijk de godenstem van Kiske, die als verloren zoon wordt verwelkomd in de snelle opener Out For The Glory. Andi Derris horen we pas in het opvolgende Fear Of The Fallen, wederom een snelle kraker. Ook hij is in optima forma. Samen vormen ze een ijzersterk zangduo en de songs die ze beiden op zich nemen, zijn dan ook zeer geslaagd. Vaak wisselen ze de zanglijnen af, maar Rise Without Chains wordt grotendeels samen vertolkt. Als kers op de taart horen we ook nog eens Kai af en toe voorbijkomen, zoals in het refrein van partysong Best Time.
In het verslag van de luistersessie eerder dit jaar kwam ik tot de conclusie dat Helloween vooral een bikkelharde plaat is, die van begin tot eind voorbij raast. Na meerdere luisterbeurten moet ik daar ietwat op terugkomen. Er is genoeg variatie in tempo en het licht progressieve Angels is voor de helft een rustige track. Dat neemt niet weg dat er meer snelle tracks dan gebruikelijk voorbijkomen, met het redelijk gestoorde Robot King als hoogtepunt. Alles komt samen in het dertien minuten durende Skyfall, een uitstekende afsluiter en als epic gewoonweg top. De drie gitaristen leveren spetterend werk af, maar qua stijl zijn ze nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Wellicht staat in het tekstboekje vermeld hoe de solo’s zijn verdeeld.
Ik ben vooral benieuwd naar de ontvangst door fans die de band sinds de hoogtijdagen van Keeper Of The Seven Keys uit het oog zijn verloren. Ondanks de terugkeer van Kiske moeten ze het nog altijd doen met de zangstem van Derris. Als die je echt niet ligt, kan ik me voorstellen dat Helloween een worsteling zal zijn. Liefhebbers van het hele oeuvre hebben echter een van de beste albums van Helloween te pakken.
Tracklist:
1. Out For The Glory
2. Fear Of The Fallen
3. Best Time
4. Mass Pollution
5. Angels
6. Rise Without Chains
7. Indestructible
8. Robot King
9. Cyanide
10. Down In The Dumps
11. Orbit
12. Skyfall
