Bij Sodom weet je wat je kunt verwachten. Sodom is de Motörhead onder de thrashmetalbands. De band wijkt wel eens wat af van het basisrecept, maar nooit ver. Niet iedereen vindt dat even spannend. Toch heeft het Duitse gezelschap rond feestbeest Tom Angelripper het metalen ambacht inmiddels zo goed in de vingers, dat het elke keer genieten geblazen is. Zeker nu gitarist Frank Blackfire terug is in de line-up.
Dezelfde Frank Blackfire die Sodom in de jaren tachtig een welgemeende professionele schop onder de kont gaf. Door zijn strakke gitaarspel voelden bassist Angelripper en toenmalig drummer Chris Witchhunter zich genoodzaakt om hun gebrekkige instrumentbeheersing flink op te krikken. Die stap vooruit leverde vervolgens de klassiekers Persecution Mania (1987) en Agent Orange (1989) op. De rest is geschiedenis, zoals dat zo mooi heet, al verkaste Blackfire na die twee prijsplaten naar Kreator.
Tientallen jaren later lijkt er eigenlijk niet zoveel veranderd. Sodom ziet er op de foto's wat jaartjes ouder uit, maar aan de muziek hoor je dat niet. Genesis XIX klinkt namelijk een stuk energieker en vuriger dan het zeker niet verkeerde Decision Day (2016) en verschillende andere platen die het gezelschap de afgelopen decennia maakte.
Na de intro drukt Sodom & Gomorrah de luisteraar direct met de neus op de feiten. Sodom klinkt hard, effectief en gemeen. Angelripper briest in de microfoon, boos op alles en iedereen. Zijn bas ratelt als een stel zenuwdraden in een ribbenkast, terwijl gitaristen Blackfire en Yorck Segatz een spervuur aan doeltreffende ritmes en solo's uit hun instrumenten toveren. Het tempo ligt relatief hoog, al schakelt Sodom tegenwoordig af en toe terug, als een nummer daar om vraagt. Die dynamiek maakt de nummers spannend. Langer werk als het titelnummer en The Harpooneer behoren zodoende tot de gaafste tracks op het album.
Een ander hoogtepunt is het Duitstalige en ietwat dubieus getitelde Nicht Mehr Mein Land, dat instrumentaal en vocaal erg aan Slayer doet denken. Politiek correct Duitsland zat onlangs overigens al op de kast door dit nummer, maar tekstueel gaat de band niet over de schreef. De titel is wellicht wat onhandig gekozen, zeker in een land als Duitsland, waar de tenen tegenwoordig kilometers lang zijn.
Dergelijke strapatsen horen wat mij betreft ook wel bij een band als Sodom. Bij dit soort rauwe thrash passen nou eenmaal teksten die het leed van de wereld vangen. Angelripper gaf het al meerdere keren aan tijdens interviews; hij wil de wereld niet veranderen met zijn zielenroerselen, maar de luisteraar wel flink wakker schudden. Dat kan hij, vilein en bot. Op zijn ruwe strot zit bovendien weinig sleet, dus de boodschap komt net zo stevig over als vroeger het geval was.
Of Genesis XIX bij de beste platen van Sodom hoort, zal moeten blijken. Momenteel ben ik geneigd te zeggen van wel. Genesis XIX is tot in de puntjes verzorgd. Van de muziek tot de productie en het spectaculaire artwork van Motörhead-tekenaar Joe Petagno (koop dit gewoon op lp); niets is aan het toeval overgelaten. Sodom is misschien niet zo muzikaal verfijnd als Destruction en de meezingers van Kreator zoek je hier tevergeefs, maar de band is wel de meest compromisloze van de grote Duitse thrashbands. Die houding levert opnieuw elf heerlijke rampestampers (intro niet meegerekend) op die we moeten koesteren in deze klotetijden.
Tracklist:
1. Blind Superstition
2. Sodom & Gomorrah
3. Euthanasia
4. Genesis XIX
5. Nicht Mehr Mein Land
6. Glock 'n' Roll
7. The Harpooneer
8. Dehumanized
9. Occult Perpetrator
10. Waldo & Pigpen
11. Indoctrination
12. Friendly Fire
