Ronnie James Dio is al tien jaar niet meer onder ons, maar geregeld komt er nog wat nieuws van de man uit. Ditmaal gaat het om oud werk in een opgefrist jasje. De laatste vier albums van Dio zijn het afgelopen jaar namelijk opnieuw verschenen in stevige digibooks met een bonus-cd. Nooit verkeerd natuurlijk, al ziet niet iedereen de latere werken van de kleine man met de grote stem als hoogtepunten uit zijn omvangrijke discografie.

Angry Machines uit 1996 geldt voor veel fans zelfs als dieptepunt. De fut is eruit, lees je regelmatig. De band speelt bovendien met wat moderne invloeden en leunt hier en daar voorzichtig op een groove (zoals wel meer groepen in die periode). Ik kon er zelf gelukkig vrij onbevangen naar luisteren, omdat ik de plaat nooit eerder gehoord had. En eerlijk gezegd moet ik concluderen dat Angry Machines niet zoveel minder is dan veel andere Dio-platen.

Laat ik beginnen met de productie. Die is ijzersterk. Het album klinkt log en zwaar door het supervet ingemixte drumwerk. De gitaren staan er eveneens stevig op, waardoor de cd direct lekker binnenkomt. Institutional Man verraadt vlot wat industriële accenten, maar die krijgen nergens de overhand. Al snel blijkt Angry Machines eigenlijk vrij traditioneel. Voor Dio-begrippen wordt er wellicht wat meer geëxperimenteerd, al zijn die elementen weinig meer dan wat opsmuk. De basis is vergelijkbaar met die van Lock Up The Wolves of Strange Highways; stoere, effectieve heavy metal met een hardrock-inslag.

De zanger is goed op dreef. Dio galmt en haalt uit zoals we hem kennen. Hij is nou eenmaal de grootste attractie. De man eist vrijwel alle aandacht op. Dat geeft ook enigszins te denken. Dio kan namelijk elk nummer, goed of slecht, toch een bepaalde kwaliteit mee geven. Veelvuldig luisteren maakt duidelijk dat de composities op deze plaat nooit echt spetteren. Het is vooral degelijk werk. Gelukkig zorgt de zanger ervoor dat het album nergens echt inkakt en dat blijft ook jaren na dato een prestatie van formaat.

Wie Angry Machines in huis heeft, hoeft niet per se toe te slaan voor de remaster van het album. Die klinkt niet echt beter of slechter dan de originele versie. Stukken interessanter is de tweede cd in het pakket. Die bevat namelijk een uitstekend live-optreden van de Angry Machines-tour uit 1997. Twaalf nummers lang keert Dio zich binnenstebuiten. Wat natuurlijk leuk is, zijn de twee live-songs van het album zelf, want zoveel live-materiaal is er niet uit die periode. Toch blijven de bekende klassiekers als The Mob Rules (Black Sabbath), Man On The Silver Mountain (Rainbow) en We Rock de krenten uit de pap.

Dus, kopen of niet kopen? Ach ja, waarom ook niet. Het boekje ziet er goed uit, de verpakking is gelukkig lekker stevig en Angry Machines is wat mij betreft niet het drama, dat het volgens sommige liefhebbers is. Net als de opvolgers en twee voorgangers is dit een schijf die prima weg luistert. Dat er een gaaf live-optreden bij zit, maakt deze heruitgave compleet.

Tracklist:
Cd 1
1. Institutional Man
2. Don't Tell The Kids
3. Black
4. Hunter Of The Heart
5. Stay Out Of My Mind
6. Big Sister
7. Double Monday
8. Golden Rules
9. Dying In America
10. This Is Your Life

Cd 2 - Live
1. Jesus, Mary & The Holy Ghost / Straight Through The Heart
2. Don't Talk To Strangers
3. Double Monday
4. Hunter Of The Heart
5. Holy Diver
6. Heaven And Hell
7. Long Live Rock And Roll
8. Man On The Silver Mountain
9. Rainbow In The Dark
10. The Last In Line
11. The Mob Rules
12. We Rock