We kennen Steve Von Till natuurlijk vooral als gitarist en mede-vocalist van de legendarische post-hardcore/sludgeformatie Neurosis. De beste man heeft echter ook een flink aantal releases onder eigen naam uitgebracht, waarop hij experimenteert met donkere, meanderende folk en dark americana. No Wilderness Deep Enough, dat via zijn eigen label Neurot Recordings verschijnt, is zijn nieuwe wapenfeit. Hoewel er geen enkele metalklank op het album te horen is, durf ik er vergif op in te nemen dat deze plaat diepe indruk zal maken bij een groot deel van de lezers. De in- en intreurige, reflectieve klanken op No Wilderness Deep Enough bevatten een diepte en donkerheid die met geen enkele metalriff overtroffen kan worden.
Daarbij is er overigens wel een belangrijke rol weggelegd voor de luisteraar. Deze plaat geeft zijn pracht namelijk niet volledig weer wanneer deze tussendoor geconsumeerd wordt. Maar doe de gordijnen dicht, steek wat kaarsen aan, schenk jezelf een glas whisky in en No Wilderness Deep Enough biedt een veel rijkere ervaring. Dan wordt het een plaat waardoor je als luisteraar opgeslokt wordt. De peilloze, monotone klanken laten je wegzinken, weg van de omgeving waarin je je bevindt, terwijl de tijd vertraagt en langzaam tot stilstand lijkt te komen en het rumoer van wereld om je heen verwaait en naar de achtergrond verdwijnt. Ledematen worden zwaar en melancholie overvalt je terwijl Von Till je met zijn zware, warmbloedige stemgeluid als een brommende druïde door de hypnotiserende soundscapes loodst.
Het is indrukwekkend hoe Von Till met minimale middelen – een enkele melodielijn op de cello of de Franse hoorn, aangevuld met trage pianoklanken en in de achtergrond schemerende en broeiende noise-effecten – zo’n diepgaand effect weet te bewerkstelligen. De lang aanhoudende vocale klanken resoneren tot in de diepste vezels van het lichaam en creëren een haast louterende ervaring. Het is niet moeilijk om de introspectieve ambientpassages van Neurosis terug te horen in de sound, zeker wanneer subtiele noise-effecten zich op de achtergrond opdringen, maar tegelijkertijd is de muziek ondanks – of wellicht juist dankzij – het ontbreken van de kenmerkende, luidruchtige erupties, persoonlijker en daardoor nog indrukwekkender.
Het zou No Wilderness Deep Enough geen recht doen om individuele tracks eruit te lichten. De plaat vormt een geheel en dient ook als zodanig genoten te worden. Tegelijkertijd met het album bracht Von Till zijn eerste poëziebundel uit (Harvestman: 23 Untitled Poems And Collected Lyrics). De teksten in die bundel – en van dit album – handelen over het verlies van connecties – met de natuur, met elkaar, met onszelf – en onze pogingen om betekenis en inhoud te vinden in het opnieuw leggen van die verbindingen. De plaat biedt een prachtig moment van bezinning, waarbij de minimalistische, muzikale omlijsting, de diepgaande teksten en de gedragen, diepe stem van Von Till perfect samensmelten. Het eindresultaat is niets minder dan een meesterwerk. Het is alleen maar passend om te eindigen met zo’n prachtige, tekstuele passage:
"Reach for the infinite deep
The wilderness inside our minds
The emptiness swallows us all
Bleeding all over our lives"
Tracklist:
1. Dreams Of Trees
2. The Old Straight Track
3. Indifferent Eyes
4. Trail The Silent Hours
5. Shadows On The Run
6. Wild Iron
