De ongekende populariteit van Alcest is niet alleen terug te zien in Europees succes. Overal ter wereld vindt de dromerige mengeling van black metal, shoegaze en post-rock – ook wel bekend onder het label ‘blackgaze’ - navolging. Vooral in Midden- en Zuid-Amerika schieten de bandjes die deze sound willen kopiëren als paddenstoelen uit de grond. Maar ook in Azië is deze stijl van muziek niet onopgemerkt gebleven. Zo klinkt het uit Indonesië afkomstige Lament als twee druppels water als zijn Franse voorbeeld, inclusief dezelfde melancholische, verstilde melodielijnen en gevoel voor sfeer.
Nu is Visions And A Giant Of Nebula weliswaar het debuutalbum van Lament, maar dat wil niet zeggen dat Januaryo Hardy, de persoon verantwoordelijk voor alle instrumenten en zang, zijn sporen niet al heeft verdiend. Hardy heeft zijn compositorische kwaliteiten immers al bewezen met zijn andere blackmetalproject Pure Wrath, waar ik eerder enkele prima releases van besprak. Waar Hardy met dat project vooral epische, folky black metal laat horen in de stijl van Winterfylleth, Drudkh en Saor, kiest hij met Lament voor een wat dromerige aanpak. Gebleven is zijn neusje voor kwaliteit. Op Visions And A Giant Of Nebula strooit hij met mooie, gevoelige gitaarlijnen en harmonieus postrockgetokkel.
De zeer sfeervolle, sprookjesachtige hoes spreekt boekdelen wat betreft de muziek die de luisteraar kan verwachten. De afwisselende opener Hellion geldt als een liefdevolle knipoog naar het oude werk van Alcest. De wisseling tussen cleane, dromerige zang en screams heeft zijn oorsprong in het geniale Écailles De Lune-album (2010), terwijl de samples van kinderstemmen duidelijk geïnspireerd zijn door het debuut Souvenirs D’Un Autre Monde (2007). Wandering heeft dan weer een duidelijke Agalloch-vibe met zijn cleane zanglijnen, die zo van een plaat als The Mantle (2002) hadden kunnen komen.
Een beetje cynisch zouden we kunnen stellen dat deze stijl van muziek inmiddels wel verzadigd is. Wat voegt een plaat in de traditie van deze twee grootheden toe aan het inmiddels overvolle subgenre? Toch zou zo’n conclusie te kort door de bocht zijn. Natuurlijk, het debuutalbum van Lament biedt geen enkele vernieuwingswaarde. Maar als de uitvoering zo sterk en integer is, de muziek met zoveel gevoel en liefdevolle fragiliteit wordt gebracht, en het schijfje ook vanuit esthetisch en productioneel oogpunt de juiste ‘touch’ heeft meegekregen, dan heeft dit project zeker bestaansrecht. Visions And A Giant Of Nebula biedt ideaal luistervoer voor de dromers, poëten en mijmeraars onder u.
Tracklist:
1. Hellion
2. Frightened
3. Wandering
4. Zephyr
5. Memoir
6. Unease
