Pitfest
Enquête

Wat is jouw favoriete song van Hatebreed?

A Call For Blood
As Diehard As They Come
Defeatist
Destroy Everything
Doomsayer
Empty Promises
Everyone Bleeds Now
Honor Never Dies
I Will Be Heard
In Ashes They Shall Reap
Instinctive (Slaughterlust)
Last Breath
Live For This
Looking Down The Barrel Of Today
Perseverance
Proven
Serve Your Masters
Seven Enemies
Smash Your Enemies
Tear It Down
This Is Now
To The Threshold
Weight Of The False Self
When The Blade Drops
een andere Hatebreed-kraker

[ Uitslag | Enquêtes ]

    28 maart:
  • Blackbriar en Solarcycles
  • Doodseskader
  • Embrace Your Punishment, Diaroe, Subvergence en Man As Plague
  • Reformist, Abyss Above en Zubzero
  • 29 maart:
  • Braces, Serve en Torn From Oblivion
  • Phil Campbell and The Bastard Sons en Lucifer Star Machine
  • Syberia, Omega Sun, An Evening with Knives, Scorched Oak en Dunes
  • 30 maart:
  • Blackbriar en Solarcycles
  • Cult-Art Tattoofest
  • Dance With Dragons en Arluna
  • Dynamo Metalfest Band Battle
  • Hammok
  • Heilland festival
  • Interstellar Solar Fest II
  • Pierce The Veil, Dayseeker en Holding Absence
  • Red Rum en Mourning Wood
  • Seein Red, Ancestral Sin, Abusive Forms en Days of Desolation
  • Terneuzen On Fire V
  • Vengeance, Diggeth en Junkyard Dogs
  • Vloek Van Twenthe III
  • 31 maart:
  • Cult-Art Tattoofest
  • Festerfest
  • Ggu:ll, Onthou en Ter Ziele
  • 1 april:
  • Bleeding Gods, Tribal Spirits en Black Silence
  • Terror, Nasty en Dying Wish
  • 2 april:
  • Terror, Nasty, Redemption Denied en Force
  • 3 april:
  • Malphas, Bedrängnis en Satanic Violence
    28 april:
  • Blasphemy, Wrok en Kerberos
  • FemME IX - Female Metal Event
  • Warkings, Hammer King en Victorius
Kalender
Vandaag jarig:
  • Ari Nissilä (Catamenia) - 52
  • Daniel Cardoso (Anathema) - 43
  • Douglas J. Sylvia (Fear Of God) - 59
  • Enrico Canu (Heimdall) - 38
  • Erick Avila (Six Magics) - 45
  • John Evan (Jethro Tull) - 76
  • Nathanaël "Nath" (Anachronia) - 40
  • Ol Drake (Evile) - 40
Review

Paradise Lost - Obsidian
Jaar van release: 2020
Label: Nuclear Blast Records

Paradise Lost - Obsidian

Drie jaar na Medusa is Paradise Lost terug met het zestiende album Obsidian. De eerste luisterbeurt van een nieuwe release van de Britten geeft mij altijd een gevoel van spanning. Je weet op voorhand nooit wat je kunt verwachten. Paradise Lost is groot geworden door het onvoorziene te doen. Tot die eerste luisterbeurt probeerde ik niets te beluisteren en niets te lezen. Ditmaal is het gelukt. Om maar meteen ter zake te komen: Obsidian is het meest veelzijdige album in de discografie. Het is met recht een pure gothic death/doomplaat. Dit album slaat een brug tussen alle (sub-)genres die de band in ruim dertig jaar heeft verkend. Van de terugkeer naar zware death/doom tot de ‘softe’ synthpopperiode van twintig jaar geleden. Je leest het goed.

Vulkanisch glas was in de steentijd een begeerde grondstof om vlijmscherpe snijkanten te maken. Tegenwoordig is het een geliefd materiaal voor kunstvoorwerpen. De kleur, van donkergroen tot diepzwart, is afhankelijk van de hoeveelheid verontreiniging die het bevat. Op spiritueel vlak is obsidiaan inzichtgevend. Het werkt als een spiegel en kan de minder leuke kanten van de persoonlijkheid aan het licht brengen. De albumtitel lijkt in relatie te staan met het verleden van de band. De nevenprojecten van Gregor Mackintosh en Nick Holmes hebben ertoe geleid dat de band de laatste jaren is teruggekeerd naar de extremere roots. De mainstreamperiode met gothische rock en zelfs elektronische muziek heeft ertoe geleid dat de aanhang verdeeld is in twee groepen. Obsidian brengt alle facetten van Paradise Lost samen en daarmee ook de aanhang. De bandleden hebben zich ontdaan van het keurslijf van The Plague Within en Medusa.

De openingstrack, Darker Thoughts, zegt veel over deze plaat. Het is een muzikale intentieverklaring. Onmiskenbaar Paradise Lost, maar het nummer klinkt anders. Gevarieerder en veelzijdiger. Het ingetogen, serene begin heeft mij bij de eerste luisterbeurt verrast. De stem van Nick Holmes is bijna broos. De orkestratie, aanvankelijk subtiel op de achtergrond, kondigt aan dat een ommezwaai op komst is. Het contrast met de dreunende ritmesectie, de zware riffs en de agressieve grunts had bijna niet groter kunnen zijn. Toch blijft het nummer sfeervol, vooral dankzij de vioolpartijen.

De nummers die volgen, de tracks die eerder al verschenen, vormen de uitersten op de plaat. Het verpletterende Fall From Grace sluit goed aan op Medusa. Mijn wenkbrauwen trokken een diepe frons bij de eerste klanken van Ghost. Slechts één letter verschil met Host en verdomd, deze track heeft zowaar hitpotentie. Ik behoor tot de groep die Faith Divides Us – Death Unites Us en The Plague Within hoog in het lijstje met favoriete albums heeft staan. Er waren wat luisterbeurten voor nodig, maar ik zing ‘For Jesus Christ’ nu mee in de refreinen.

The Devil Embraced geeft de beste indruk van het album als geheel. De track bevat een goede balans tussen de dreigende, zware death/doom en de elegantere gothic-invloeden. Pianomelodieën, akoestische gitaarpartijen, ingetogen passages met cleane zang, orgelspel en koorzang vormen continu een tegenwicht voor de pure agressie die in ruime mate aanwezig is. Een rockende wah-wah-gitaarsolo van Gregor Mackintosch is eveneens een element dat in vrijwel ieder nummer terugkomt.

Draconian Times herleeft in Serenity. In het gitaarspel van Gregor Mackintosh en Aaron Aedy lijkt even de aanzet gegeven te worden, maar een ongeëvenaard staaltje duospel blijft voorbehouden aan Rise Of Denial (Faith Divides Us – Death Unites Us). Echter, die track wordt als beste nummer in de discografie van de troon gestoten. Het huzarenstukje is bewaard voor het laatst. Ravenghast is episch, verpletterend en gitzwart. Hoeveel agressie kun je in een doomnummer samenvatten. Ravenghast is simpelweg briljant.

Het is niet de eerste keer dat Paradise Lost erin slaagt om je volledig te verrassen met een nieuwe plaat. Ondanks dat de bandhistorie goed is verwerkt op deze plaat en dat er meer ruimte is voor de melodieuze gothic-invloeden van weleer, behoort Obsidian toch tot de extremere albums van de Britten. Donker en zwaarmoedig, maar tegelijkertijd elegant en levendig. Zonder twijfel is Obsidian één van de beste releases van Paradise Lost. Dat alleen al is een flinke prestatie.

Tracklist:
1. Darker Thoughts
2. Fall From Grace
3. Ghosts
4. The Devil Embraced
5. Forsaken
6. Serenity
7. Ending Days
8. Hope Dies Young
9. Ravenghast

Score: 90 / 100

Reviewer: Marc
Toegevoegd: 13 mei 2020

Meer Paradise Lost:

Alle artikelen en foto's (afgezien van albumhoezen, door bands/labels/promoters aangeleverde fotos of anders aangegeven), zijn © 2001-2024 Metalfan.nl, en mogen niet zonder schriftelijke toestemming gekopieerd worden. De inhoud van reacties blijven van de reageerders zelf. Metalfan.nl is niet verantwoordelijk voor reacties van bezoekers. Alle datums van de Nieuwe Releases, Concertagenda, Kalender en in de artikelen zijn onder voorbehoud.