De thrash metal van Schizophrenia staat duidelijk in het teken van brutaliteit. De drumpartijen denderen als een stoomwals over je heen. Toch weten deze interessant te blijven. Hoewel de nadruk ligt op dubbele baspartijen, zijn er genoeg leuke details en afwisseling in het drumwerk te horen. Ook de gitaarpartijen zijn erg fijn en doen denken aan de hierboven genoemde thrashmetalbands. De nadruk ligt meer op snelle en brute riffs dan op gierende gitaarsolo’s. Dit betekent gelukkig niet dat deze niet te horen zijn. Luister maar eens naar Structure Of Death. De vocalen zijn laag en raspend. De woede en agressie spatten ervan af en zorgen ervoor dat je moeilijk stil kan blijven zitten. De lagere grunts hebben wat weg van death metal, zonder de thrashy aanstekelijkheid te verliezen.
Hoewel de productie modern en vol klinkt, blijft de vunzige brutaliteit van thrashmetalbands uit de jaren tachtig behouden. Zo zijn de baslijnen, die in moderne thrashmetalalbums te veel weggeproduceerd worden, duidelijk aanwezig. De muziek krijgt hierdoor een lekker smerige sound, waardoor je je meteen in een kleine en donkere concertzaal waant. Ondanks de vele vergelijkingen hierboven doet Schizophrenia meer dan het herhalen van bands van vroeger. Voices klinkt fris en origineel, met een duidelijke knipoog naar vroeger. De twintig minuten vliegen voorbij. De muziek zal waarschijnlijk live nog beter tot zijn recht komen. Gelukkig tourt de band met Evil Invaders en Angelus Apatrida in maart door Nederland.
Tracklist:
1. Structure Of Death
2. Perpetial Perdition
3. Mortal Sin
4. Schizophrenia
5. Beyond Reality
