Toen Daniel ‘Død’ Olaisen (Cobolt 60, Scariot, Zerozonic) samen met de inmiddels vertrokken Terje Vik ‘Tchort’ Schei (Green Carnation, The 3rd Attempt, ex-Carpathian Forest, ex-Emperor) in 1998 Blood Red Throne oprichtte, had hij vast niet verwacht dat de Noorse formatie ruim twintig jaar later het negende album zou uitbrengen. Meer dan de helft van zijn leven is de gitarist al het creatieve brein achter de death metal van het Noord-Europese collectief. In al die jaren heeft hij muzikanten zien komen en gaan. Nieuwste aanwinst is bassist Stian Gundersen (The Dark Nebula, You Suffer), die Ole Bent Madsen opvolgt.
Op Fit To Kill is het vooral old school death metal wat de klok slaat. Hier en daar met een thrash- of blackmetaltwist, maar doorgaans groovy. De songs rollen lekker de boxen uit. Hoewel er meerdere tempowisselingen in de composities zitten, is de nieuwe collectie songs minder technisch dan die van bijvoorbeeld voorganger Union Of Flesh And Machine (2016). De Noren grijpen meer terug op de oudere albums van Death, de grooves van Cannibal Corpse, Pantera en Decapitated en de blackened death van Deicide.
Dat levert een makkelijk te verteren album op, mede door de open productie die het songmateriaal laat ademen. Het zijn vooral de grooves die voor de hoogtepunten zorgen, zoals die in Skyggemannen en de breakdown in Bloodity. Origineel is het allemaal niet, maar het luistert lekker weg en de uitvoering scoort een dikke voldoende.
Bovendien zit er afwisseling in het songmateriaal. Zo wijkt het technische en intense InStructed InSanity, dat sfeervol begint, af van de veelal door de jaren negentig beïnvloede Amerikaanse death metal. Deal It Or Die is aanvankelijk zelfs experimenteel met onder meer dissonant getokkel. Toch keren de groovy riffs daarna terug.
Soms proberen de heren te veel stijlwisselingen te laten horen of zijn de nummers langdradig. Zo duurt Deal It Or Die maar liefst acht minuten en bevat het technisch hoogstaande Movement Of The Parasites een back to basic tweede deel dat de kracht uit het nummer haalt. In WhoreZone gaat dat wel goed. In deze track van iets meer dan vier minuten werken de stijlwisselingen juist wél. Hierin gaan de Noord-Europeanen sfeervol te werk met black metal en komt er een prima solo langs.
In vrijwel elk nummer komen beslist prima ideeën aan bod. Neem de gave thrashriff en het basspel in End. Requiem Mass is zelfs over de hele lengte overtuigend. Er zijn in de overige tracks echter fases die minder beklijven en dan kabbelt het voort, zeker wanneer het tempo lager ligt, zoals in Killing Machine Pt. 2. Al met al is het een degelijk album dat af en toe piekt.
Tracklist:
1. Requiem Mass
2. Bloodity
3. Killing Machine Pt. 2
4. WhoreZone
5. Skyggemannen
6. InStructed InSanity
7. Movement Of The Parasites
8. Deal It Or Die
9. End
