Xentrix, wie kent ze nog? De Britten die ooit maar wat graag in de voetsporen van Metallica wilden treden. Zoals zoveel Engelse thrashbands uit de jaren tachtig overigens. Wat te denken van Onslaught bijvoorbeeld? Of Amnesia? Leuke bands, absoluut, maar een originele noot muziek hebben al die kerels nooit vastgelegd. Voor Xentrix was de enige uitschieter de cover van Ghost Busters. Dat vond het publiek althans. De versie doet me tot de dag van vandaag weinig. Liever zet ik het energieke debuut Shattered Existence weer eens op. Of de prima opvolger For Whose Advantage?.
Met comebackplaat Bury The Pain duikt Xentrix diep in dat eigen verleden. De groove van Scourge uit 1996 is verdwenen en ook de invloeden van Xentrix' black album Kin zoek je met een vergrootglas. Bury The Pain blijkt pure thrash metal. Helaas zonder zanger Chris Astley. Zijn zang leek meer dan een beetje op die van, jawel, James Hetfield, maar lag toch altijd wel lekker in het gehoor. Deze schijf is echter volgebruld door voormalig Blaze Bayley-snarenplukker Jay Walsh, die uiteraard ook gitaar speelt. Dat zingen doet hij best aardig. Een hoogvlieger is Walsh echter niet. Hij doet vooral zijn best om als Chuck Billy van Testament te klinken.
Datzelfde geldt eigenlijk voor alles op Bury The Pain. Het coole artwork belooft wat, maar Xentrix blijft steken in goede bedoelingen. De songs vormen één grote aaneenschakeling van Metallica-riffs, Exodus-ritmes, Metallica-tempowisselingen en Testament-zanglijnen. Helaas wel een stap lager op de ladder. Voornaamste probleem is dat de nummers niet knallen. De gortdroge productie drapeert een anonieme deken over het songmateriaal. Andy Sneap onwaardig. Nergens springt er een geniale riff of een fantastische solo uit. Ja, de mannen kunnen spelen, maar de liedjes beklijven niet. Dat dan ook nog de energie van het stokoude werk hier ontbreekt, helpt natuurlijk niet mee.
Het titelnummer duurt met ruim zes en een halve minuut al lang en voelt door het gebrek aan dynamiek dubbel zo lang. There Will Be Consequences is vervolgens best lekker heftig, hoewel de korrelige gitaarpartijen nooit echt uitbarsten. Als je bij de grauwe slottracks The One You Fear en Evil By Deign bent aanbeland, blijft er niets meer hangen. Xentrix beukt je murw. Op de verkeerde manier. De eentonige manier.
Xentrix is waarschijnlijk één van de laatste thrashbands uit de jaren tachtig die met een (gedeeltelijk) reünie-album voor de dag komt. Net als destijds mist de groep de boot. Als dan de energie, productie en het songmateriaal ook nog achterblijven, moeten we constateren dat het waarschijnlijk nooit meer wat gaat worden met deze band. Ik zet liever Shattered Existence nog maar eens op. Of elk recente album van Onslaught. Tien keer spetterender dan deze grauwe saaiheid.
Tracklist:
1. Bury The Pain
2. There Will Be Consequences
3. Bleeding Out
4. The Truth Lies Buried
5. Let The World Burn
6. The Red Mist Descends
7. World Of Mouth
8. Deathless And Divine
9. The One You Fear
10. Evil By Design
