Het is even stil geweest rondom Raketkanon. Althans als het gaat om releases. Het laatste studio-album dateert van vier jaar terug. Twee jaar geleden brengt de groep uit Gent nog wel een split uit met zijn landgenoten van Amenra. Na RKTKN#1 (2012) en RKTKN#2 (2015) brengt dit jaar ons eindelijk weer een nieuwe Raketkanon-plaat – je raadt het al - RKTKN#3.

Naast de albumtitelformule zijn er nog een aantal dingen hetzelfde gebleven. De songtitels bijvoorbeeld. Die bestaan wederom uit (voor)namen. Daarnaast zingt Pieter-Paul Devos weer in een verzonnen taal, het Raketkanonees. Maar dan het belangrijkste: de muziek. Die is nog weer een beetje eclectischer dan voorheen. Dit is niet zo vreemd, want Raketkanon bestaat uit muzikanten die simpelweg doen wat ze willen. Stronteigenwijs en eigenzinnig. Gelukkig maar, want het geëxperimenteer met nieuwe songstructuren zorgt voor een aantal prachtige songs.

De tracks bivakkeren op het randje van prettig gestoord en pure schoonheid. De eerste single Ricky (de videoclip is een aanrader) is door zijn pakkende combinatie van synthpartijen en Nine Inch Nails-achtig gitaarwerk behoorlijk dansbaar, maar brengt ook regelmatig een lekker onbehaaglijk gevoel teweeg. Ook in Fons manoeuvreert Raketkanon zich op prachtige wijze langs maniakale en introverte passages. In Mélody en Robin gebruikt de groep akoestische gitaren met daarover de mompelende, maar tegelijkertijd catchy zanglijnen van Devos. Vooral in laatstgenoemde creëert de band een prachtige sfeer aan het einde. Erg knap aangezien er maar op minimalistische wijze gebruikgemaakt wordt van de instrumentatie.

Het synthwerk van Lode Vlaeminck verdient een compliment. Hij maakt volop gebruik van de mogelijkheden van het instrument. Zijn divers klinkende synthpartijen treden vaak op de voorgrond, maar nemen bijvoorbeeld soms ook de rol van een basloopje over. Ondanks de prominentere aanwezigheid van de akoestische gitaren is er nog steeds meer dan genoeg lekkere herrie. Wat te denken van de gekte in Hannibal. Hetzelfde geldt voor Lou en Ernest. Hier krijg je als luisteraar een vertrouwde bak Raketkanon-noise om je oren gesmeten.

Dit is de manier waarop je als band je horizon verder moet verbreden. Raketkanon doet het zonder zijn identiteit te verliezen. Al is de identiteit van Raketkanon moeilijk te bepalen. De band is moeilijk te categoriseren. En dat is maar goed ook. Dit is een band die je lekker moet laten doen wat deze wil. Dat levert namelijk tot nu toe enkel gave platen op.